maandag 27 februari 2017

Het zuiden van het zuiden - the South of the South

"Ze komen eraan!" fluistert Kathi "voeten omhoog!"
Netjes zoals we geleerd hebben brengen we onze voeten op dezelfde hoogte en dobberen wat ter plaatse, nieuwsgierig om ons heen starend.
Ik zie een vin uit het water komen, op slechts 10m van me vandaan.

woensdag 15 februari 2017

Klaar! - Finished!

De gordijnen zijn af!
En ze zien er ontzettend goed uit!
Hier kunnen we fier op zijn!


Samen met Jan openen we Corona's om het te vieren!
Hij toont ons foto's van hoe hij met het hele gezin hun huis bouwden.

woensdag 8 februari 2017

Zilveroogje - Little Silvereye

Een kort verhaaltje deze keer, afgelopen week was een beetje hetzelfde als de week ervoor. We blijven onszelf wijsmaken dat de gordijnen nog slechts twee dagen in beslag zullen nemen, maar zo zijn we inmiddels al een week verder!

Boenk!

's avonds zitten we met z'n allen rond te tafel.
"De stof die daar op de vensterbank ligt zijn enkel restjes, zouden jullie die willen bewaren?"
"Oh ja ik zil wel eens kijken," zegt Merel "misschien kan ik er een leuke kussens uit maken."
"Mnee ... het zijn echt restjes, ik denk niet ..." aarzel ik.
Een luide boenk tegen het raam schrikt ons op.

"Dat was een vogel, dat gebeurt regelmatig." Vertelt Joachim, de jongste zoon van Jan en Merel.
"Zeker als ik net de ramen heb gepoetst," vult Merel aan "als ze vuil zijn zien ze het raam gemakkelijker."
Arm kereltje denk ik terwijl we ons terug over onze maaltijd buigen.
Ik houd het raam in de gaten.

"Ik heb hem eigenlijk niet zien wegvliegen, zou alles wel in orde zijn?" Vraag ik me luidop af.
Mijn bord is al leeg en ik loop op mijn kousenvoeten even naar buiten.
Tussen de stenen die tegen de muur zijn opgestapeld zie ik enkele pootjes uitsteken. Voorzichtig kom ik dichterbij. Wat een lelijke val heeft dat vogeltje wel niet gemaakt!
Zijn staartje wijst recht naar de hemel, zijn hoofdje zit vast tussen enkele stenen.
Het is zo'n gek zicht dat het bijna grappig is. Hij haalt langzaam adem.

Ik loop terug naar binnen en grijp met een knipoog een van de stofrestjes.
Ik weet niet of zijn hoofdje bloed of steun nodig heeft, dus ik pik hem liever op met een doekje.
Voorzichtig wikkel ik de stof rond zijn lijfje en pak hem op. Het vogeltje is zo klein en licht dat ik het na de tweede poging nog niet vast heb,
Uiteindelijk knijp ik in zijn staart zodat ik wat meer grip heb.
Wat is hij licht! En klein! Ik wenk Kathi om te komen kijken.

Samen verwonderen we ons over dat kleine vogeltje. Ik licht het stoflapje op zodat we hem beter kunnen bekijken.
"Oooh!" fluisteren we. Een fel groene kleur komt tevoorschijn.
"Dat is een Silvereye!" Merkt Merel op "Die zie je hier wel vaker!"
Een Grijsrugbrilvogel in het Nederlands blijkbaar.


Ik maak van de gelegenheid gebruik om hem wat beter te bestuderen. Onder en in zijn snavel zie ik enkele rode streepjes. Bloed? Ik ben het niet zeker.
"Soms hebben ze wel twintig minuten nodig, daarna vliegen ze gewoon weg!" Vertelt Jan.
Ik wikkel de stof tot een kokertje en zet hem voorzichtig neer tussen enkele dozen gevuld met walnoten. Daar wordt hij vast ook door andere dieren met rust gelaten.

Na de tafel af te ruimen ga ik nog even kijken. Hij sluit zijn oogjes al. Ik vrees er een beetje voor.
Wanneer ik voor het slapengaan nog eens ga kijken is hij weg.
Succes kleintje!


English


A short story this time, last week was pretty much the same as the week before.
We keep telling ourselves that the curtains will only take 2 more days, but it's been over another week now.

Bang!

We've all gathered around the dinner table.
"All the fabric on the window sill are left overs. Would you like to keep those?"
"Oh I'd like to have a look," Merel says "Maybe I can make some pillows out of it."
"No ... it's only small pieces, I don't think ..." I say doubtfully.
A loud bang against the window catches us by surprise.
"That was a bird, it happens all the time." Joachim tells us, the youngest son of Jan and Merel.
"Especially when I cleaned the windows," Merel adds "when they are dirty they notice the window more easily."
Poor bugger I think while we continue our meals, meanwhile I keep an eye on the window.

"Actually, I haven't seem him fly away, would everything be ok?" I wonder out loud.
I already finished my plate and I walk outside on my socks.
Between the rocks that are piled up against the wall I find some feet sticking out.
Carefully I approach it. What a nasty fall this bird has made!
His tail is pointing straight up into the sky while his head is stuck between some rocks.
It's such an odd sight it's almost funny. He's breathing slowly.

I go back inside to pick up a piece of left over fabric while winking at the dinner table.
I don't know if his head is bleeding or needs some support, so I'd rather pick him up with some fabric.
Carefully I wrap the fabric around his body and pick him up. The bird is so tiny and light that I still didn't get a hold of it after two attempts.
Eventually I pinch in his tail to get more grip.
He's so light! And tiny! I beckon Kathi to come over as well.

Together we're amazed by this little bird. I carefully open the fabric so we can have a better look.
"Oooh!" Whe whisper. A bright green color appears.
"That's a Silvereye!" Merel remarks "You see them quite often around here!"


I make use of the opportunity to have a closer look. I spot some red stripes under his beak. Blood? I'm not too sure.
"Sometimes they need up to twenty minutes, after that they just fly away!" Jan tells me.
I wrap the fabric back into a loose tube and carefully put him down between some boxes filled with walnuts. That spot will keep him safe from other animals!

After cleaning up the table I go back to check on him. He's already closing his eyes.
I'm having a bad feeling about this.
When I check on him again before going to bed he's gone.
Good luck little one!


woensdag 1 februari 2017

Naaiende kapsters en dromende zomers – Sewing hairdressers and dreaming summers

Kapsters in de moestuin 

Bladeren vechten met mijn stro-hoed om de plekjes het dichtste bij mijn hoofd. De zon brandt op mijn armen. Ik zal niet overdrijven, ik sta niet naast de plant maar er helemaal in!
Ik hoor Kathi onze toeschouwers toespreken. Een enthousiast gemekker is haar beloning.