The life in Isan

Bedankt jullie allemaal voor het lezen van mijn blog! Het helpt om langere verhalen en overdenkingen ergens kwijt te kunnen, dat ik het kan vertellen aan mensen die het graag horen.

Zonder dat ik op mijn beurt plichtmatig een gek dagboek met onrelevante feiten bij houd zeg maar. Hier weer zo'n overdenkings-verhaaltje.

Op de terugweg van de schooluitstap breekt het feestje op de bus pas echt los. De karaoke maakt plaats voor DJ-sets en tieners met meer energie dan Berlijnse feestgangers laten geen hoekje vrij op de bus, wat een pret!

Brave uniformkes en goede manieren maar daar stopt het bij, zenne!
Ook een van de studenten waar ik les aan gaf doet wild mee. Hoewel onze communicatie beperkt is en ik ijver geen favorietjes te hebben mag ik haar wel.
Ze straalt zachtmoedigheid en positiviteit uit, ze lijkt ook heel nuchter ten opzichte van haar leeftijdsgenoten. Op school kwam ze me een paar keer gezelschap houden in de pauze. Zo iemand waarmee het meteen klikt ... afgaande van de energie die ze uitstraalt dan.

Als ze naast de buschauffeur gaat zitten laat hij haar even later alvast uitstappen, ze zwaait nog even voor ze in het donker weg stapt.
Nieuwsgierig kijk ik in wat voor buurt ze woont. 

Het is zo'n wijk die hier de meerderheid vormt; ze onderschijdt zich van de 'echte' slopwijken doordat de huizen niet uitsluitend uit stokken en golfplaten bestaan, mensen een eigen tuintje hebben en de huisjes niet worden rechtgehouden door het huis van de buren. Ook de hygiëne lijkt op het eerste zicht wat toereikender maar hier zijn wel duidelijk tekenen van armoede. 

Juist ... ook in België maken schooluniforms het minder zichtbaar wie rijk is en wie net niet.

Hoewel ik al veel armzalige huisjes heb gepasseerd komt het nu wel dichter bij bed, door mensen te kennen die in deze situatie leven. Vaak is er ongeveer 30% afwezig op school, volgens de leerkracht enkel omdat ze lui zijn ...

Typerend voor de levensstijl van de mensen in Isaan (streekgebied, klik hier voor meer info) is hard werken in de landbouw.
Onder hard werken versta ik een halve dag zakken rijst (50 kg) verplaatsen, blootsvoets door slijk waden en met sabels de begroeiing wegkappen om erna met de blote handen vissen te vangen, ... elke dag dat ik de werkers bezig zie verbazen ze mij weer met hun kracht en doorzettingsvermogen!

Door de droogte valt de landbouw ook niet mee. De producten worden in een stalletje langs de straat verkocht. Wat ze met z'n allen massaal doen ... Gevolg? De prijzen duiken de diepte in, een dergelijke arbeider verdient ongeveer 100 euro per maand. Met een diploma kan dat stijgen naar 500 euro per maand. Een drastisch verschil tussen rijk en arm, de weg om dit te overbruggen extra lang.

Ook vergt een dergelijke levensstijl nagenoeg een constante permanentie waardoor tijd voor studies in het gedrang komt.

Ik kom hier de studenten wat Engels bijschaven, maar wat als hun toekomst al vastligt?

Een rijke kan altijd vrijwillig de keuze maken eenvoudiger te leven, omgekeerd ligt dat altijd anders.

Toch is het statige huis waarin ik verblijf een van de 3 huizen die dit gezin rijk is, naast vee en landbouwgrond.
Dat is niet zomaar gekomen, zowel vader als moeder des huize hebben hard geknokt voor hun studiegeld, beide komen uit een gezin die zich geen studies niet kunnen permiteren.

Straf, toch?
Groetjes, Sarah
(FYI; nu in Betong)