zondag 27 november 2016

A day in the life: Zondag

Zondag - 20/11/16

Auf wiedersehen

’s Morgens haal ik mijn mes en snijplankje uit voor ons ontbijt. Een salade van sla, rode biet, wortel, sinaasappel, appel en walnoten.

zaterdag 26 november 2016

A day in the life: Zaterdag

Zaterdag - 19/11/16

Buurman

Ik zie dat Till al wakker is. Ik wil zelf helemaal nog niet wakker worden, het is nog veeeeeel te vroeg voor mij. Ik vecht tegen het ontwaken maar het felle zonlicht is genadeloos! Uitgerekend vandaag ook zie ik voor het eerst roze in de zonsopgang.
“Goodmorning sunshine!” Roep ik door mijn schuifdeur.
“Goedemorgen buurvrouw!” Roept Till terug.

vrijdag 25 november 2016

A day in the life: Vrijdag

Vrijdag - 18/11/16

De was en de plas

Ik zie nog geen beweging in Tills auto en ik maak van de gelegenheid gebruik om me snel aan te kleden.
Ik pak mijn spullen alvast in om naar het toilet te gaan; mijn toiletspullen in mijn rugzak, een emmertje met vuile vaat en deze keer ook mijn drybag met was.
Ik wil iets korter op de bal spelen wat was betreft. In Azië was het heel normaal om elke avond te wassen wat ik die dag had aangehad.


Na de was en de plas is het tijd om Till zijn laarzen aan een vuurwaterproef te onderwerpen! In Opito bay wandelde ik ooit tot een eiland, het was er ontzettend mooi en ik kon nog veel verder ware het niet dat het tij al opkwam.
Een expeditie die bij voorkeur met gelaarsd gezelschap wordt ondernomen!

Het hoge tij dwingt ons een alternatieve te route te nemen; het gewone wandelpad! Het eerste uitzichtpunt laat ons uitkijken over de zee.
Het valt me steeds weer op hoe rustig het water aan de oostkust is; bijna geheel zonder rimpels! Ook de kleuren van de zee intrigeren me telkens weer. Vandaag is het ontzettend bleek bij het strand, intens appelblauwzeegroen in ondiepere gedeeltes en de donkerblauwe vlekken tonen waar het water dieper is. De zon wordt gereflecteerd in duizenden bewegende lichtpuntjes.
Sorry jongens, geen enkele foto kan dat vastleggen!

Scouts voor volwassenen 

In het gezelschap van sommige mensen val ik soms stil, ook op café weet ik soms niet meer wat te zeggen. Till heeft zelf  ook zeker een introverte kant, Elke vroeg al of hij anders ook ‘nogal ne stillen’ is?
Toch geraken we precies niet uitgepraat; er zijn heel wat onderwerpen die ons beiden bezig houden zoals natuur, avontuur, psychologie of de leefwereld van kinderen; zo onbevreesd, doorzettend in nieuwe dingen leren en heel eenvoudig en eerlijk in communicatie.
Uiteraard praten we ook honderduit over reizen, jawel! Ook ik trap wel eens een open deur in!

Het valt me op dat we vaak in thema’s praten. Tijdens deze wandeling hebben we het voornamelijk over zijn tijd in het leger. Hoe het allemaal als de scouts voor volwassenen voelde waarbij ze soms werden geconfronteerd met de realiteit, zoals bij het leren maken van explosieven met spijkers die zich vervolgens door een houten deur boorden.
Hoe hij een officier ooit overtuigde hun op een welverdiend pintje te trakteren na een vierdaagse zonder slaapgerei.
Hoe belangrijk het was steeds je voeten droog te houden enz.

Aangekomen bij een strand wandelen we het water in. Het strand is bezaaid met hele kleine kiezeltjes die een apart geluid maken wanneer een golf op de branding breekt.
Ik trappel wat met mijn voeten die steeds weer weg zakken en kijk ernaar. Gek hoe een verzameling harde steentjes samen toch zo zacht kan aanvoelen.

Een klein jarig meisje

Wanneer we terug naar de auto klimmen vliegt er onderweg een vogel langs. We staan stil om ernaar te kijken en te luisteren. “Dat is een Tui!”  (lees Toeï) zegt een dame van op hogere leeftijd die met haar vriendin omlaag komt. Ze woont hier vlak in de buurt en gaat bijna dagelijks zwemmen in de baai waar we net waren. Ze heeft een enorm rustgevende uitstraling en ik was thans al zo rustig. Ze vraagt hoelang we hier al zijn en dergelijke.

“Zijt gij hier al een maand, Till?!” vraag ik wanneer we verder wandelen.
“Ja, ongeveer, ik landde hier de 21e en we zijn nu de 18de of 19de?”
“WAT?! Zijn we al de 18de?!”
“Eh, eens kijken, we zijn vandaag ... ja de 18de, hoezo?”
“Vandaag ben ik 1 jaar op reis!”
Till lacht “Echt? Proficiat!” en geeft me een knuffel.
Ik voel me net een klein jarig meisje. “Daar moeten we een pintje op drinken!”

Rauw zeewier

Till stelt voor even naar de bib te gaan, hij wilt graag zijn laptop opladen zodat hij zijn OS kan herinstalleren.
Ikzelf had de intentie aan mijn blog of de website te werken maar ben mijn notitieblok vergeten. Till komt achter en wanneer hij boven komt heeft hij een boek bij. 'A field guide to the native edible plants of new zealand' van Andrew Crowe.
Merci Till, nog iets dat we allebei interessant vinden!


Ik had al enkele boeken bestudeerd in verband met eetbare planten maar dit boek is veel overzichtelijker ingedeeld. Vanuit de introductie maak ik notities van welke planten hij het vaakst tegenkomt en gebruikt. Ook herken ik enkele planten waarvan ik niet wist dat ze eetbaar waren.

Vorige week nog zaten ik en Kathi in zeewier te knijpen. Kathi merkte op dat er zeewater in zat maar ik wist niet zeker of het wel water was. Effectief, de man merkt op dat het rauw te eten is maar dat hij altijd eerst het water eruit knijpt.


De lijst met giftige planten is heel kort, ik besteed daar extra aandacht aan en maak enkele foto’s met mijn gsm.

Terug in de auto belt Emily mij op. Of ik vanavond kan komen werken? Ze hebben een live-band die liedjes van The Eagles covert; ‘Motel California’ hehe. Het is een onverwachts succes en van de 140 tickets verkochten ze reeds 120 stuks! Dan maar meteen een pintje gaan drinken! Ik stel voor om op mijn werk iets te gaan drinken.

Nieuw-Zeelandse bieren 

Er zijn enkele bieren van de tap die vrij populair zijn bij de klanten en ik wil die best wel zelf eens proberen. Ik drink eigenlijk heel graag bier en moet zeggen dat, zelfs als Belgische, ik nog maar eenmaal bier heb geproefd dat ik slecht vond, dat was in Maleisië. Het was niet gruwelijk, gewoon heel flets. Over het algemeen mis ik altijd wat karakter.

Ik maak er werk van de Nieuw-Zeelandse donkere bieren te leren kennen. Mac's black (doet denken aan donker brood) en Monteith's Velvet Stout (Met cacao- en caramel-accenten) gingen al over de smaakbank. Deze keer is het de beurt aan Speight's Distinction Ale. Naast Guiness het enige donkere bier uit de tap en behoorlijk populair bij het clienteel van The Pioneer. Lekker, misschien wel het beste tot nu toe. Zonder twijfel te koud geserveerd. Ook in Blankenberge Belgian Beer Café in Takapuna komen de zwaardere bieren uit dezelfde koeling. Tzij zo.

Ingenieus

We gaan nog even boodschappen doen voor het avondeten. Bij de bakafdeling houdt Till even een kaarsje ‘1’ vast. “Voor uw één jaar!” Grapjas.

Aangezien Till een auto kocht zonder kampeermateriaal heeft hij nog heel weinig op zak. Een vork bijvoorbeeld. Ik spoor hem aan dat niet nieuw te kopen maar in een tweedehandszaak. Eigenlijk heeft hij ook nog een beker nodig maar aangezien we net voor sluitingstijd binnen kwamen laten we het zo.

Onderweg naar buiten staat een bak met gratis spullen.
“Hier, een beker!” terwijl ik hem omhoog houd.
“Nee laat maar zijn.”
Ik lees het opschrift en begin te lachen. “Deze kunt ge anders echt niet laten liggen!”
Till leest luidop “Never question an engineers judgement” (Twijfel nooit aan een ingenieurs oordeel).

Ukukele

Ik heb nog een half uurtje voordat ik moet beginnen en we parkeren ons op de parking van de Rainbow falls. Till haalt zijn Ukulele uit terwijl ik me tegoed doe aan enkele boterhammen pindakaas. Hoewel Till in Langkawi net één enkel liedje onder de knie had heeft hij dat inmiddels al uitgebreid naar vier!
Ik zou ook graag terug een instrument willen oefenen, ik heb zoveel tijd over die ik graag zou investeren in het oefenen en leren van iets.

Motel California 

In The Pioneer is de band alvast een soundcheck aan het doen. De frontman ziet eruit als een echte artiest. Lange grijze haren in een nonchalant staartje, gitaar en een stem die perfect aansluit bij het geheel, wauw!
Alle hens aan dek! Legt Emily uit, ze trommelde elk personeelslid op om vanavond te komen werken.

De gasten van The Pioneer zijn voornamelijk, zoals altijd eigenlijk, van middelbare leeftijd.
Deze uitgelaten bende bestelt veel meer dan biertjes, ook heel wat cocktails worden besteld. Ik probeer niet te panikeren en vraag telkens om uitleg en leer zo ontzettend veel bij deze avond!

Op het einde weet ik perfect wat een CC dry is, zie ik wat er in een ‘snickers shot’ gaat, weet ik welke rums voor te stellen voor een rum & coke, ken ik de meeste wijn-prijzen, leer ik een Guiness te tappen wat toch een andere procedure is en maak ik naar het schijnt hele lekkere Lemon Lime and Bitters.

Lemon, Lime en Bitters of kort LLB is een populaire mocktail in Nieuw-Zeeland die in nagenoeg elk restaurant en café wordt geserveerd, je vindt het op de drankenlijst vaak terug tussen de limonades.
Wat is dat dan? Zo’n Lemon, Lime en Bitters?
Een hoog glas, een flinke schep ijs, 5 keer schudden met iets dat de bitters moet voorstellen, 3 lange seconden lime cordial (limoen siroop) en afwerken met een schijfje citroen en witte limonade. Even roeren en klaar! Voor een mager prijsje van $3,5 en een vlucht naar Nieuw-Zeeland moogt ge dat zeker eens komen proeven!

Eens de klanten terug naar huis keren ruimen we het restaurant op. Terwijl ik de tafels afkuis raak ik aan de praat met de zanger. Een sympathieke man!
Ik vraag wat hun plannen nu zijn, ik kan me niet inbeelden dat hij na 3 uur spelen meteen naar bed gaat en kan slapen.
Nee dat lukt inderdaad niet, ze moeten zich eerst nog wat ontspannen, net als ik waarschijnlijk na mijn lange shift? Ze hebben nog een afterparty in Paihia, net waar ik ben afgesproken met Till om de nacht door te brengen.

“Jullie zijn zeker welkom! We zitten in het hotel Bay View, kom maar af!” Ik bedank hem en leg uit dat ik nog niet zeker ben in welke bui Till is. Ikzelf ben eigenlijk wel moe maar als Till in een feestbui zou zijn wil ik hem dat zeker niet ontzeggen.
Ik stuur een berichtje naar Till dat mijn shift erop zit en dat ik bij hem ben binnen een half uurtje. Hij reageert niet en ik vermoed dat hij al lang aan het slapen is, het is al twee uur ‘s morgens.

Aangekomen in Paihia zoek ik naar zijn auto. Zou ik die eigenlijk wel herkennen? Ik speur naar een zilverkleurige honda met een verticale vouw op de motorkap. Hij staat precies geparkeerd waar ik enkele nachten terug overnachtte. Ik doe mijn koplampen uit voor ik me naast hem parkeer en kruip snel onder de lakens.
Nog een laatste controle: sleutels en GSM in het vakje van de schuifdeur, deuren op slot, één raam een beetje open, niks kostbaars in het zicht of iets dat ernaar verwijst. Klaar!

Wat een lange dag!
Maar wat een fijne dag ook alweer!

donderdag 24 november 2016

A day in the life: Donderdag

Donderdag - 17/11/16

Arbeid

Een blauwe lucht! Hoera!
Eindelijk een einde aan die grijze, winderige dagen! Snel open ik het dakraam.
Mijn auto staat naast een boot geparkeerd in Paihia. Toegegeven, na een jaar in (sub)tropische klimaten te vertoeven ben ik nog steeds niet uitgekeken op palmbomen. Ik blijf het gewoon associëren met vakantie!


Maar geen vakantie voor Sarah vandaag, arbeid!
Op het strand doe ik me tegoed aan enkele bruine boterhammen met pindakaas.
Met mijn vuile-vaat-emmertje en bekertje met toiletspullen begeef ik me naar het toilet. Al tanden poetsend geniet ik nog even van het uitzicht.


Nu ge hier toch zijt

“Wat doet gij hier?!” Vraagt Nikki verbaasd.
“Euh ... werken?!”
“Wie had jou verteld dat je vandaag ingepland stond?” Nikki lijkt verward, ik niet minder!
“Chantelle.”
“Chantelle is ontslagen.” Merkt Rob op.
“Oh ...” drama-alert! Ik vraag maar niet hoe en wat. “Vandaar dat ze niet antwoordde op mijn berichtjes ... Had ze toch even kunnen laten weten, vind ik.”
“Hebt ge de rooster niet ontvangen?” vraagt Rob.
“Nee, niks ontvangen ... ”
“Allez, ik had dat naar iedereen doorgestuurd ... Deze week is er niet veel werk, maar volgende week hebben we twee trouwen, dan gaan we er vier dagen hard tegenaan!”
“Oh fijn! Klinkt leuk!”
"Nuja, nu ge hier toch zijt; wilt ge ons geen handje helpen?"


Terwijl ik de planning van volgende week met Nikki doorneem belt Rob naar Tyler, mijn werkgever in The Pioneer.
"Zeg! Wij hebben deze week niet veel werk voor Sarah, kunt gij ze niet gebruiken?"
Handig als je bazen bevriend zijn!
"Is zaterdag om 6u goed?" Roept Rob vanuit de keuken.

Het restaurant is ontzettend rustig op weekdagen. Het is zo'n zaak die een beetje buiten het centrum ligt maar met een pracht van een tuin. Vandaar dat ze vooral hun succes danken aan trouwerijen en ceremonies.
Nikki vraagt me te helpen met de schuur uit te sorteren.
Er liggen zoveel spullen dat ik haar aanraad een rommelmarkt te organiseren, ter plaatse!
Wie zou daar nu niet op afkomen?!


In het midden van de schuur zetten we drie grote dozen: afval, Robs gereedschap en te doneren speelgoed. Op tafel verzamelen we alle electronica en keuken-gerelateerde spullen.

Na een uurtje wordt het wat drukker in het restaurant. Melissa toont me hoe een koffie wordt gemaakt in zo'n grote bistro-koffiemachine.
Na Melissa te helpen de bestellingen af te werken richt ik me in de keuken op de vaat. Enkele korven vliegen door de afwasmachine en er is meteen meer ruimte vrij in de piepkleine keuken.

Laarzen en Dolfijnen

“He ik ben er! Waar ben jij?”
“Boven in de bib naar rechts” Stuur ik terug.
Ik zit in een rustig hoekje aan de website en mijn blog te werken.
Als de medewerkers me hier nog niet herkennen aan mijn gezicht, dan vast wel aan mijn laarzen!

Ik ontmoette Till een half jaar geleden in Lankawi waar hij vrijwilligerswerk deed bij het bootonderhoud. Op veel vlakken zijn we behoorlijk gelijkgestemd. Toen hij naar Nieuw-Zeeland vloog stelde ik ook meteen voor hem op te halen in de luchthaven.

“Wat zijt ge aan het doen?” vraagt Till nadat ik hem begroet.
“Aan de website aan het werken.”
“Nog altijd?”
“Nee, de tijdlijn is af, nu ben ik pas begonnen met de tekst te herzien. Hoe was Mangawhai?”
“Oh echt leuk, er is een plekje aan de kust met heel wat rotsen waar je kan klimmen.” Hij toont een foto.
“Zo mooi! Leuk voor je! ... Zeg dat verhaal met die dolfijn, wat een ervaring was dat wel niet zeg?!”
“Ja! Hij kwam ongeveer tot hier ...” Till houdt een vlak hand naast zich.
“Had ge geen schrik?”
“Nee ... eigenlijk was ik heel rustig. Anderen dachten dat het een haai was, hoewel ge dat in principe wel aan de vin kunt zien ...”

“Zeg ik heb best wel honger, is hier iets in de buurt?”
“Waar hebt ge zin in?” Vraag ik.
“Vlees.”
Uiteraard. “Hmm ... de pizza-hut heeft wel goedkope pizza’s?”

“Maar ik dacht dat hij twéé stúkjes bedoelde! Niet twee hele pizza’s!” Roept Till uit terwijl hij ontzet naar zijn pizza’s staart.
“Ik zei het toch, goedkope pizza’s!”
“Klopt. In Duitsland zou ik dit betalen voor twee stukjes.”
“Ochja nu hebt ge ook avondeten en ontbijt erbij!” Lach ik.

Nog meer laarzen

“Gij draagt echt altijd die laarzen, he!” “
Ja. Wist je dat ik eigenlijk geen gewone schoenen heb? Enkel nette zwarte voor het werk en sandalen. Ik vind deze echt heel gemakkelijk, door modder, aan de zee ...”
“Ik ben eigenlijk nog op zoek naar laarzen, zouden we dat hier ergens kunnen kopen denkt ge?”
Ik geloof dat de Warehouse goedkope schoenen had, misschien ook laarzen.
We kopen nog een USB-stick zodat Till de OS op zijn computer kan herinstaleren en in een dollarstore een telefoonhouder voor in de auto.
Op naar de warehouse!

Autokeuring

“Met één auto of met twee?” Vraagt Till.
“Met één zeker? We komen toch terug ... Heee ik wil uw auto wel eens zien!”
Dankzij mijn dubbele aankoop Nieuw-Zeelandse auto's kon ik Till flink op weg helpen met het zoeken, keuren en in orde brengen van een auto.
De auto is beduidend lager. Eens ik instap zie ik dat de zetels ook vrij laag zijn. Tills auto geeft sowieso meer privacy wanneer hij erin slaapt.
Achterin de auto is slechts één zetel neergeklapt zodat hij nog iemand kan vervoeren. Daarnaast heeft hij een dekmatras in twee geknipt en opeen gestapeld. Naast het bed staan zijn spullen. 

Na laarzen te vinden die goed passen wikken en wegen we even wat nu toe doen. Het wordt eigenlijk al te laat om nog iets te doen of ergens naartoe te rijden.
“Ik heb nog enkele films op mijn GSM staan?” Opper ik.
In Lankawi hadden we ook enkele films van mijn GSM afgespeeld op zijn laptop, dat werkte vrij goed. Een avond film kijken met een pintje bij, daar zijn we allebei wel warm voor te krijgen!

Een heel goed muntje

Onderweg naar Liquorland passeren we de Rainbow falls. De waterval is gigantisch en tussen al de rest van het landschap dat zo plat lijkt zijn de Rainbow Falls steeds weer een verrassing! De waterval is zo krachtig dat er heel wat water opstuift, met de zon in de rug zie je hier heel gemakkelijk een regenboog. Ge moet het niet ver zoeken met zo'n naam!

Op naar Liquorland! We vinden het zo grappig klinken dat we er zowaar even van gaan huppelen!


We besluiten de film in mijn auto te bekijken aangezien ik nog steeds kampioen ben in weinig spullen hebben.
Enfin, ’t moet gezegd worden. Ik heb wel een auto met heel efficiente opbergvakjes!
Met het dakraam open, een Australisch pintje, een koude pizza en in het midden mijn klerenkoffer met de laptop erop zetten we ons er eens goed voor.
Het opgeworpen muntje kiest voor de film ‘The Prestige”, en wat blijkt? Een goede keuze!

 Wat. Een. Luxe!

woensdag 23 november 2016

A day in the life: Woensdag

Woensdag - 16/11/16

Zonsopgang

Net voor de zonsopgang is het stil. Het is nog zo donker dat de bloemen naast mijn auto als een donkere silhouette aftekenen tegen het ochtendgloren. Eigenlijk heb ik nog nooit een mooie zonsopgang gezien in Nieuw-Zeeland. En ik heb er thans veel gezien!
Doorgaans is het te bewolkt of is de lucht gewoon heel bleek, geen enkele verkleuring aan de lucht die de komst van de zon verraadt.

Ik sta op de picnic in Waipapa, niet zo ver van The Pioneer. Ik kom hier graag, de locatie is ook bijna precies in het midden tussen mijn twee jobs.
In een prieeltje maak ik mijn ontbijt klaar: Havervlokken, wat water, een appel en een handje cashewnoten.


Draken dromen

Eigenlijk heb ik vandaag niet veel te doen. Misschien kan ik zelfs voorzichtig zeggen dat ik gisteren gewoon teveel heb gedaan!
Mijn auto is uitgekuist, ik heb een vrije dag, het weer nodigt me niet echt uit voor een wandeling ...

De organisatie Seed of Love vzw had afgelopen weekend een evenement waarvan de affiche nog op de website staat.
Ik haal mijn laptop vantussen de achterste zetel. Het is niet evident met de matras bovenop de zetel maar zo ben ik ook wat geruster om hem constant in de auto achter te laten.

In de bibliotheek van Kerikeri beantwoord ik wat mailtjes, chat met mama en mijn zus en kijk wat rond op het internet.
Op Instagram volg ik Josh Wright. Josh post regelmatig een korte cartoon over een draak die zijn voeten veegt aan het drakenbestaan.
In mijn mailbox zit een berichtje van Oskar met de foto's van ons vieren voor de Kauri-boom. Ik stuur de e-mail i.v.m. gasvuurtjes door.

Na de affiche te hebben verwijderd op de website van Seed of Love vzw probeer ik de aanpassingen te uploaden. Het internet in de bib is blijkbaar niet stevig genoeg voor deze taak. Ik sla mijn werk op en hoop dat ik ergens anders meer succes zal hebben.
'T is overigens wel een leuke website aan het worden, zenne! De tijdlijn (klik hier) werkte ik recent af, binnenkort wordt de tekst ook volledig herzien. Ik wil dat het allemaal vlot leest en tegelijk heel overzichtelijk en duidelijk wordt. Maar eerst moet ik nog de Nederlandse tekst vertalen.

Koeienlik

Ik neem mijn lunch mee naar de kleine waterval waar de rivier van Waipapa in Kerikeri aankomt.
Door de wind de afgelopen dagen krijg ik mijn weerborstel niet meer plat. Aan de wasbak doe ik even een kattenwasje en probeer mijn froefroe terug plat te duwen. Dat doet me er aan denken! Een weerborstel in het Engels heet een koeienlik (cowlick)!
Anderzijds geven de woorden 'froefroe' en 'weerborstel' de taalkunde ook wel lik op stuk!

Paihia

Ik besluit de nacht door te brengen in Paihia. Het leuke aan deze plaats is dat ik ergens kan overnachten met een toilet en wifi in de buurt!

Gisteren had ik aan Emily (The Pioneer) gevraagd of ik zaterdag moet werken zoals Tyler had gezegd. Aangezien ik niet op de rooster stond vermoed ze van niet maar ze ging het navragen.
Anderzijds wil ik ook zeker zijn dat ze me niet nodig hebben voor een trouw in Palmco en stuur een SMS naar Chantelle (Palmco) om te vragen of ik zaterdag vrij heb.


Naast de roze telefooncel op het strand probeer ik de website te uploaden, deze keer heb ik meer succes! Weer iets van mijn lijstje, check!
Ik parkeer me naast het water en zet me achterin met mijn notitieboek. Na de tekst voor de website te hebben vertaald ruil ik mijn notitieboek in voor mijn leesboek.

Rechts van me deint de zee heel rustig, aan de overkant en achter enkele eilanden zie ik de lichtjes van Russell.
Links van me houden mensen een barbeque in de voortuin.

Livemuziek, de zee en een comfortabel bedje, heerlijk!
Na een laatste toiletbezoek en mijn tanden te poetsen kruip ik onder het zeil.
Slaaplekker allemaal!

dinsdag 22 november 2016

A day in the life: Dinsdag

Dinsdag - 15/11/16

Moord

Het regent, hard! Ik kruip wat dieper weg onder mijn deken. Alex -de detective uit mijn boek- krijgt nog een nieuwe moordzaak op haar bord geschoven. Over bananencake als ontbijt hoort ge niemand klagen, woohoo!

Wanneer ik weer opkijk uit mijn boek is het heel even gestopt met regenen. Ik grijp snel mijn emmertje met vuile vaat en rugzak met daarin nog mijn toiletspullen en wandel naar de schuur. De grote groene emmer heb ik leeggekieperd zodat ik die ook meteen kan uitkuisen.

Paraplu

De eigenaar staat in de keuken met enkele jonge gasten. Hij legt hun renovatie plannen uit en zou blijkbaar de hele keuken willen afbreken en opnieuw bouwen. 
Geboeid volg ik mee.
Dat klinkt als een strak plan!

In de zitruimte zitten enkele jongens over hun ontbijt gebogen. Ik probeer de emmer als wasbak en opbergcontainer van de hand te  doen. Niemand heeft voldoende plaats in de auto en we hebben allemaal liever ruimte dan spullen. 
"Geen probleem, zenne! Ik vind wel iemand die hem wél gebruiken kan!"
Onderweg naar de auto loopt iemand met me mee naar buiten. "Ik reis al liftend rond." verklaart hij.
"Gho! ge kunt hem ook als paraplu gebruiken, nee?"
Helaas.

Welkom

Mijn plannen voor vandaag: wasserette, een zwart t-shirt zoeken voor het werk en mijn eten dat ik uit de groene bak heb gekieperd opruimen. Ik rijd eerst even via de receptie.
Of ik soms na het werk op een absurd tijdstip mag komen overnachten en de volgende ochtend betalen? "Ja de poort is open, je bent altijd welkom, zo lang als je wilt! Ik ben Allan."

Mijn GSM geeft een melding weer. Tills vrijwilligerswerk in het surfkamp zit er bijna op en hij zou graag donderdag langs komen. Hoera! Altijd fijn gezelschap die man!
Aangezien ik vermoed dat die jongens de keuken verbouwen in ruil voor kos en inwoon stuur ik hem dat ook even door. Hij kan daar wel wat van!

Verkleedkleren

De waserette blijkt geen self-service te zijn. $21 is meer het bedrag dat ik had gepland voor de camping maar aangezien die dan weer zo weinig was ...
Terwijl ik op de was wacht vind ik in een tweedehandszaak twee zwarte t-shirts en tussen de verkleedkleren een Indische jurk waarvan ik het patroon op de stof heel mooi vind!

Na mijn was te hebben opgehaald  (en besloten te hebben hier nooit meer terug te komen) rijd ik terug naar Kerikeri. Onderweg klaart het weer aanzienlijk op!

Genoeg

De parking van de rainbow falls is een van mijn favoriete plekjes. De mensen die hier passeren zijn zo heerlijk rustig én de parking is schaduwrijk. Ik ga achterin liggen om door het open dakraam de boom boven me te bewonderen.


Wat een luxe! Zonder iets te moeten meesleuren heb ik het meest comfortabele matje onder de boom liggen! Ik heb zo'n moment waarop alles genoeg is. Ik hoef niks, moet niks, wil niks ... gewoon genieten van het moment.
Na een poosje denk ik aan mijn to-do-lijstje.

De voorraadkast

Juist! Voor mijn droge voeding had ik zakjes genaaid van verschillende afmetingen en ze elk voorzien van een figuurtje. Hoewel ik het naai-gedeelte had afgewerkt bij Elke thuis, moet ik de touwtjes nog door de bovenkant steken.
Met een schaar en aansteker zet ik me er eens goed voor.


Tussen de tweede en derde rij zetels is nog wat ruimte boven de klapstoelen. Alle zakjes passen er mooi in, ideaal!
De groenten en fruit stop ik in het koelboxje dat met een gordel is vastgemaakt op de pasagierszetel. Niet dat deze als een frigo werkt maar het geeft wel wat extra bescherming tegen de directe zon.

Nog steeds in een nuttige bui berg ik de kleren van de waserette op in mijn klerendoos. Mijn toiletspullen gaan in het grotere handschoenvakje waar ik al mijn badkamerspullen bewaar. Ook keukenspullen hebben hun eigen plaats in een bak onder mijn voeteneinde, met wat schuiven, duwen en trekken past de propere vaat er ook volledig in.

Het resultaat van mijn 'huishouden' vandaag is overduidelijk!
In mijn bed rest enkel nog de klerendoos, trekzak en twee emmers. Het zou eigenlijk heel weinig moeite kosten om alles even naar de voorste zetels te verplaatsen om met twee in de auto te slapen.



The Pioneer

In de oude meelmolen overheerst karamelkleurig mahonie hout in het interieur. Het is hier nogal een drukte!
Bijna alle barkrukken zijn bezet met mensen met kleine gitaartjes op hun schoot. Twee-wekelijks komen twee ukulele-clubs samen in The Pioneer. 

Zoiets heb ik nog nooit gezien! En gij waarschijnlijk ook niet, vandaar dit filmpje; klik hier.

Hoewel ik in het weekend een hele fijne job heb bij Palmco kom ik op weekdagen wat in The Pioneer werken (website), vooral achter de toog. Mijn twee bazen zijn beste maatjes en helpen me mee met enerzijds geen overlappende uren te hebben en anderzijds voldoende werk te hebben als het in de ene zaak wat rustiger is.

Deze avond worden veel pintjes gedronken en ik word aanzienlijk beter in pintjes met schone schuimkragen te tappen.
Nadat de club de activiteiten stopt kunnen we al snel de zaak sluiten.

Wat een dag!
Goedenavond allemaal!

maandag 21 november 2016

A day in the life: Maandag

Maandag - 14/11/16

Ontwaken

Ik open een oog maar houd het ander nog stevig dicht geknepen. Het is al vrij klaar buiten.


Ik haal mijn telefoon uit het bakje in de schuifdeur. Daar is hij binnen handbereik, steeds op dezelfde plaats en toch uit het zicht. 6u30.
Ik verbaas mezelf! Het was een lang weekend in het restaurant met de Maori-ceremonie. Als kers op de taart waren al die lieve oudjes op zondagochtend terug voor een ontbijtbuffet en opende Nikki aansluitend het restaurant.
Ik heb het wel verdiend van wat uit te slapen en draai me nog eens om.
Wat zei Leon gisteren ook weer? 8u ongeveer?


Ontbijt

"Wat zijn jouw plannen voor vandaag?" Vraagt Jo (Kopenhagen, DK) terwijl ze kaneel over haar pruttelende havermout strooit. We staan in een diep uitgesneden baai geparkeerd in Waimamaku. De baai doet een beetje aan een fjord denken en maakt een bocht waardoor we net geen uitzicht hebben op de zee.
"Met jullie optrekken als dat goed is?"
De  vorige avond had ik bij drie andere auto's aangeklopt om samen rond een kampvuur te verzamelen. Toen kwam ter sprake dat enkele vandaag een wandeling hadden gepland.
"Leuk! We gaan waarschijnlijk naar het bos aangezien het nog hoogtij is."
Mijn blik dwaalt af naar het begin van het pad even verderop. Leon (Beieren, DE) zit er op zijn hurken af te wassen. Enkele bandsporen verdwijnen naast hem in het water.
Het zou een 10 km lang pad zijn langs de westkust maar sommige delen zijn enkel toegankelijk tijdens laag tij. Ik mijmer wat over de duur van hoogtij en hoelang het pad nog onder water zou staan.
"Is daar ook een wandelroute?" vraag ik, om terug te komen op ons bezoek aan het bos.
"Ik denk het wel, we kunnen naar daar rijden en dan zien wat we doen."
"Prima!"


"Is dat een auto?" Jo kijkt op.
"Het klinkt wel als een auto ..."
Een witte Jeep parkeert zich wat verderop naast mijn auto.
"Ik hoop dat het geen 'Ranger' is." zegt ze en krimpt een beetje in elkaar terwijl ze naar haar vuur staart.
"Ach, het open-vuur seizoen is nog open. Bovendien zijn gasvuurtjes daarna ook nog oke, ik heb een e-mail in mijn gsm van de RFA die dat beweert, ik wil het je wel eens doorsturen zodat je het achter de hand hebt."
"Ja graag!" Zegt Jo terwijl ze een lepel pindakaas door de havermout roert. Ze draait zich om.
"Oskar! Het ontbijt is klaar! En zou je niet beter een broek aandoen?!"
Hoewel Oskar (Amsterdam, NL) al heel ijverig hun auto aan het uitkuisen is was hij er blijkbaar nog niet aan toe gekomen iets over zijn boxershort te trekken.


De man uit de Jeep loopt ons voorbij in een wetsuit met een surfbord onder zijn linker arm en een klein hondje onder de andere. Hij wenst ons een fijne dag toe en ik vraag of het hondje mee het water op gaat.
"Nee die bind ik vast op de kust, maar hij gaat wel mee op het surfbord tot daar!"
Hij wandelt het water in en parkeert het hondje op zijn surfbord terwijl hij zelf ernaast door het water waadt. Dat hebben ze precies nog gedaan, er is niks aan de lichaamstaal van het hondje dat enthousiasme of angst uitstraalt. Grappig.

Waipoua

Oskar parkeert zich naast een picnic-plaats en ik snel me naar het toilet.
Even verderop verdwijnt een paadje in de jungle naar wat blijkbaar de grootste Kauri boom in NZ is!
Tane Mahuta is wel 51m hoog, heeft een omtrek van 14m en wordt geschat op 2000 jaar oud.
Op het platform voor de boom staat een Maori dame vol enthousiasme vragen te beantwoorden. Ze reikt ons een verrekijker aan om de kruim van Tane beter te kunnen bestuderen.
"Hoe wordt de hoogte van de boom bepaald?" Wilt Jo weten.
Aangezien er sinds 7 jaar een ziekte in NZ de kauri-bomen aantast mag Tane noch zijn oppervlakkige wortels worden aangeraakt.


De vrouw legt enkele wetenschappelijke procedures uit zoals berekeningen op basis van foto's van het  bos, oude doorsnede metingen waarbij een deel wordt verwijderd uit de stam enz.
De huidige kennis wordt voornamelijk bepaald aan de hand van oudere data. Aangezien de boom slechts 6mm /jaar groeit blijft die vrij accuraat. 
We praten wel een half uur met de vrouw die op elke vraag een uitgebreid antwoord klaar heeft. Ze raadt ons een wandelroute wat verderop aan. De route brengt ons over 5 km door het kauri-bos naar de 7de grootste kauri-boom in NZ. Hoewel kleiner dan Tane wordt deze boom wel op hogere leeftijd geschat.



Piraten

Onderweg vertel ik Leon over de Rosellas die op mijn dak zaten.
“Pirates?!” (Piraten) zegt hij.
“Nee!" Ik schiet in de lach bij het idee dat er piraten op mijn dak zouden klimmen. "Parrots!” (Papegaaien)
“Dat leeft hier toch niet?! Ziet gij die hier dan?!”
“Oh ja zo vaak!”
Leon staart me vol ongeloof aan.



Na een anderhalf uur wandelen en mijmeren ploffen we ons neer op de parking voor onze lunch.
"Iemand een kiwi?" Ik leg mijn zak kiwi's van de afgelopen groentenmarkt in het midden.



We overlopen onze plannen voor de rest van de dag.
Leon wilt na het eten meteen naar Dargaville vertrekken om in de bib zijn belastingsnummer aan te vragen. Jo en Oskar zijn vooral mentaal moe na twee sociale weken en willen ten zuiden van Dargaville een camping opzoeken om uit te rusten.
En ik? Ik weet het nog niet, hier misschien wat rondhangen of terug naar het Oosten rijden.
In ieder geval wil ik niet verder wegrijden van Kerikeri.
Bovendien wil ik morgen douchen en mijn was doen in een dorpje waar ik een waserette zag.

Eerst wrijven

We nemen afscheid en ik open een navigatie-app op mijn GSM. 
Geen bereik, ik ben niet verbaasd in deze regio.
Het Waipoua-bos waarin ik me bevind heeft nog een uitkijkpunt over het bos en iets dat een natuurlijke zwemput zou moeten voorstellen naast een picnic-plaats.

In een kauri-hars-winkeltje wijst de verkoopster me een bak vol ruwe hars-stenen aan. "Ze ruiken allemaal anders, maar je moet er eerst over wrijven!" Spoort ze me aan terwijl ze haar gouden brilletje terug op haar neus schuift. Het witte poeder dat op mijn hand achter blijft heeft een warme geur die aan citrus doet denken. Boeiend! 


Ik stap terug in de auto, mijn ogen beginnen een beetje moe te worden. Ik wil eigenlijk een rustig plekje in de schaduw opzoeken om wat te lezen.
Ik rijd dezelfde route terug door het bos. De weg kronkelt door het bos en versmalt op een gegeven moment tot een enkel rijvak. Links en rechts van de versmalling rijzen twee statige kauri bomen op. Het lijkt bijna als een poort, wat mooi! 
Eigenlijk is de hele route doorheen het bos een plaatje, Kauri-bomen worden afgewisseld door allerlei soorten varens en palmbomen. Het is hier zo tropisch en toch heel anders dan de Maleisische jungle.
Na twintig minuten bereik ik de andere kant van het bos en parkeer ik me even langs de kant van de weg.
Ik zet de mobiele data van mijn gsm aan indien hij in een dorpje dat ik onderweg passeer connectie kan maken.

Geen bereik

Wat verder naar het oosten vind ik een T-splitsing. Aangezien ik om van het landschap te genieten via een omweg terugreed moet ik toch even de kaart bekijken. 
Mijn GSM geeft een resem meldingen weer, iemand was hier eens enkele dagen buiten bereik.
Het eerste bericht is van Peter van de Kajakclub, het maakt meteen duidelijk waar waarschijnlijk de rest van de commotie om gaat; een stevige aardbeving in NZ.
Ik kijk naar het tijdstip van het bericht. Al flink wat uren zijn gepasseerd sinds Peters bericht. Ik zoek tussen alle meldingen naar mamas bericht om haar als eerste gerust te stellen.
Uiteraard heb ik opnieuw geen mobiel bereik. Ik bevind me in het midden van een vallei omringd door statige woeste bergen. Ik heb zeker een half uur op de onverharde weg achter me gereden en het zal nog wel even duren voordat ik opnieuw een dorpje bereik. 

Ik zet de navigatie aan en baan me een weg naar Kaikohe waar ik een roze telefooncel van Spark vind. 
(De roze spark-telefooncelen voorzien dagelijks gratis 1GB wifi, ook voor niet leden en zelfs computers!)
Ik breng iedereen op de hoogte dat ik veilig ben en ver weg was van de aardbeving.
Sean en Issy zaten er echter wel middenin maar zijn gelukkig ongedeerd.
Nikki belt me op om te vragen  of ik haar kristallen bordjes ergens heb gezien omdat ze vermoed dat een klant ze heeft meegenomen.


Na haar telefoontje rijd ik naar the warehouse op zoek naar een grote fles water zodat ik wat langer voorzien kan zijn wanneer ik die opvul. Bij de kassa ligt een afgeprijsde bananencake, heerlijk!
"Mag ik deze meenemen?" Vraag ik aan de dame achter de kassa.
"Ja graag, ik zit me er al de hele dag op te verlekkeren!"
We maken nog enkele grapjes over de bananencake, wat een grappige madam zeg!

Luci Liu

Ik zoek een camping op omdat de wijk me niet de veiligste lijkt om de nacht door te brengen. 
Ik vind een oude melkboerderij die nog aan het begin van zijn renovaties staat. De faciliteiten zijn beperkt tot toiletten en enkele wasbakken.
Een hond die aan een border-collie doet denken maar met een roest-bruine kleur rent me tegemoet.
De eigenares wandelt met me mee terwijl ze me de indeling van de camping uitlegt. Ze brengt me naar een kleiner deel van de camping naast de toiletten waar ze enkele andere meisjes had laten plaatsnemen, tenzij ik liever het gezelschap van de jongens opzocht? Die zaten voornamelijk op de grotere weide.
"Nee, prima, danku, ik wil vanavond gewoon rustig in mijn boek lezen."
Ze toont me een oude schuur waarin enkele zetels staan en waar tevens  elektriciteit is aangesloten voor verlichting en het opladen van GSMs en dergelijke, perfect!

"Luci Liu, kom!" Roept ze naar de hond. Wanneer we terug aankomen bij mijn auto vraagt ze $8 (5 euro) wat veel minder is dan ik doorgaans aan een camping uitgeef.
Ik parkeer me naast een heuvel die me wat beschermt van de wind en klim in het achterste gedeelte van de auto.
Na de zetels naar omlaag te hebben geklapt rol ik de matras uit die tegen de rugleuning van deze zetels leunt. De spullen achterin de koffer schuif ik naar een kant van het bed.
Eigenlijk is het helemaal niet veel; een doos met kleren, een emmertje met vuile vaat en mijn trekzak waarin ik alles stopte dat ik wel wil houden maar zelden gebruik (muggennet, medicatie e.d.).
Ook een te grote groene emmer die eigenlijk meer is dan ik nodig heb. Momenteel zit mijn voedselvoorraad erin opgeborgen maar dat kan zeker worden geoptimaliseerd!
Na een bezoekje aan het toilet en mijn tanden te poetsen open ik het dakraam dat het latste daglicht op mijn boek schijnt.

Ik geniet van de vlotte schrijfstijl en gewoon over iemands dagelijkse doen en laten te lezen. Eens een week neerpennen wat ik doe,  zou dat geen gedacht zijn? ...

donderdag 17 november 2016

Korte verhaaltjes

Rosella

Ik heb me onder een boom geparkeerd wanneer de avond al begint te vallen. 
Ik maak mijn bed op en maak het mezelf gemakkelijk. Nog een half uurtje voor het donker wordt! Dat is ruim voldoende om nog een beetje te lezen me dunkt!

dinsdag 8 november 2016

Kiwiland

Tis soms toch anders aan de andere kant ... iedereen loopt hier maar ondersteboven!