A day in the life: Zaterdag

Zaterdag - 19/11/16

Buurman

Ik zie dat Till al wakker is. Ik wil zelf helemaal nog niet wakker worden, het is nog veeeeeel te vroeg voor mij. Ik vecht tegen het ontwaken maar het felle zonlicht is genadeloos! Uitgerekend vandaag ook zie ik voor het eerst roze in de zonsopgang.

“Goodmorning sunshine!” Roep ik door mijn schuifdeur.
“Goedemorgen buurvrouw!” Roept Till terug.

Op mijn GSM heb ik een berichtje van Peter of ik maandag mee kan gaan zeilen?
Auckland is drie uur rijden van Kerikeri maar ik wist altijd dat Peter eens een proefritje wou maken. Aangezien ik zondag vrij heb en pas dinsdagavond moet werken komt maandag heel goed uit!

Zwarte humor

We halen een koffie en wandelen daarna naar een afgelegen rivier die ik verder wou verkennen. De plaats is Idylisch, meer en minder kan ik er niet over zeggen. Door de regen staat de rivier wat hoger, stenen waarover ik eerder kon wandelen staan onder. Het is moeilijk te onderscheiden welke delen normaalgezien droog zijn. Aangezien de rest spekglad is geraken we niet verder dan waar ik de eerste keer was. In Tills rugzak zit bovendien nog zijn laptop. Hij is er nog niet gerust op die achter te laten in de auto.

We besluiten de rivier stroomopwaarts te verkennen.
De wal is vers aangelegd met gigantische stenen. Een beetje in onszelf gekeerd springen we van steen naar steen. Bij een brug geraken we niet verder. Jammer.

Onderweg terug naar de auto ziet Till een rots met een gat door.
“Hier! Kunt ge een ketting van maken!” Zegt Till.
“Haha, een beetje zwaar ...”
“Ja en erna gaan zwemmen!”
“... Als teken van mijn liefde voor jou!”
“... En uw verzekering.”
Zwarte humor! Ik schiet in de lach.

Rosellas

Terug bij de auto bestuderen we de kaart. Aangezien heel Northland zich in Kerikeri bevindt voor een halve marathon kunnen we die weg niet passeren. Het Puketi bos ten westen van Kerikeri is niet te ver weg en voor mij geheel onbekend. Enkele wandelroutes banen zich een weg langs een rivier.

Till rijdt voorop. Door de stofwolk die zijn auto maakt houd ik wat afstand. Plots duikt voor mij een rosella het bos in. Ik denk terug aan Leon die me haast niet geloofde.

In de schaduw van een boom maken we ons klaar voor de tocht. Water, picnic, kostbare spullen: check!
Till vindt een blinde rits achterin de passagierszetel die toegang geeft tot de vulling van de zetel. In het midden is een vierkant gat waarin zijn laptop perfect past. Wat fijn voor hem! Nu moet hij zich daar geen zorgen meer over maken!
Wanneer een rosella voorbij vliegt spring ik op! Zijn felle kleuren steken af tegen de schaduw van het bos.

Doelgericht 

Het wandelpad is ontzettend mooi maar redelijk eenzijdig. Ik praat vnl. over hoe doelgericht ik wonen in een auto ervaar. Als je wilt gaan wandelen zijn er niet veel huishoudelijke taken die je plannen vertragen of zelfs uitstellen. Even je emails checken eindigt niet in enkele uren op het internet surfen. Door de gang wandelen herinnert je niet aan post die nog geregeld moet worden of de vloer die eens gedweild moet worden. Als ik naar de bib ga om aan mijn blog te werken dan gebruik ik die tijd ook echt daarvoor. Mijn dagindeling is zoveel gerichter dat ik heel wat gedaan krijg!

Wanneer het pad een beek over steekt springt Till in de beek en begint deze stroomopwaarts te volgen. We moeten soms wat klauteren of ons bukken voor een varen-blad. Een groene, glibberige, luchtwortel doet me denken aan een slang. Ik ben blij dat we niet in Azië zijn, ik zou me lang niet zo vrijmoedig voelen om dit te ondernemen als nu. Geen spinnen, schorpioenen, slangen of mieren om ons zorgen over te maken.

Na wat klimmen komen we bij een 4m hoge waterval. Links en rechts van de waterval sijpelt water naar beneden. De natte mos maakt de rotsen spekglad! Tot hier onze missie.

Terug op het wandelpad valt mijn oog op iets rood op de grond. “Wauw! Dit is mooi!” Roep ik uit.

Het ziet eruit als iets van een plant, bordeaux viltige bloemetjes met krullewietjes ertussen. Als ik wat beter kijk doet het me best wel denken aan kamperfoelie, maar een variant ervan. Ik zou het graag drogen en aan mijn achteruitkijkspiegel hangen.

Till loopt voorop en ik merk op dat hij de pionier mag zijn.
“Dat ben ik wel gewend!” Zegt hij.

Spinnenwebben, een route zoeken over drassige delen en dergelijke gaat deze keer aan mij voorbij!

Wanneer we een modderplas oversteken spring ik naar rechts, naar iets wat mijns inziens een drogere is dan Tills pad. Ik heb het echter misrekend en zak weg tot aan mijn schenen.
Till draait zich om “Never question an engineers judgement!”.

Gevat.

De nuttige broodzak 

Terug bij de auto bestudeer ik mijn trofee wat beter. Terwijl ik enkele boterhammen eet vraag ik me af of de bloem nog verder open zou gaan en stuifmeel kan verspreiden. Ik zou het graag in een plastic zak stoppen of een doosje waarin niet teveel er tegenaan botst. Als het dan alsnog geel wordt kan ik het weggooien zonder dat de volledige auto een nieuwe, spetterende gele kleur krijgt.

Ik eet net de laatste boterham uit mijn broodzak en ben blij met de samenloop van omstandigheden.

Ik schud de broodzak uit en plaats het bloemetje erin. Met wat lucht erbij als een ballonnetje kan er niks misgaan met mijn nieuwe schat!

The iron ranger

We hebben bijna nog de hele dag voor ons! Ook al hebben we reeds twee wandelingen achter de rug, het is nog maar 13u. Precies wat ik bedoel met dat doelgerichte.
Even verder in hetzelfde bos is er een DOC site. DOC staat voor department of conservation, natuurbehoud zeg maar.
Zij hebben campings met minimale voorzieningen op vaak heel mooie plaatsen. We besluiten er een kijkje te nemen. Bijna de hele weg gaat over onverharde wegen. Opnieuw zie ik rosellas voorbij vliegen, een koppeltje deze keer. Leon komt gewoon niet genoeg buiten!

De camping is ontzettend mooi en eenvoudig. Er zijn ook vuurputten waarin houten vuren mogen worden aangestoken. De prijs is $8 elk die we met een briefje in de 'iron ranger' moeten duwen. Dat blijkt nadien een metalen buis te zijn in het midden van de camping.
We bespreken wat we de rest van de dag nog kunnen doen. Ik moet sowieso nog naar Tyler bellen aangezien ik gisteren nog niet wijzer was geworden. Het is al namiddag en ik heb geen mobiel bereik. Op de kaart zoeken we naar het meest nabije dorpje zodat ik daar kan bellen.

Na de boodschappen contacteert Till zijn volgende vrijwilligersplaats en ik bel mijn werk op.

Tyler rekent er blijkbaar wel op dat ik vanavond kom werken en onze vuur- en wandelplannen vallen in het water.

Hoewel de week precies een aaneenrijging van hoogtepunten was, is dit zeker een dieptepunt.
Ik baal enorm. Ik probeer mijn frustraties te analyseren. Ik had gewoon Tyler meteen ’s morgens moeten opbellen en geen plannen mogen maken. Het is niet dat ik niet graag in The Pioneer werk, integendeel!

Het is gewoon niet waar ik me op had voorbereid.

Guilty pleasure 

Terug in Kerikeri zetten we ons met wat chips (mijn guilty pleasure) aan het water. Het water, de babbel en een mus die om chips komt bedelen voor haar jongen helpen me kalmeren.

Achter het toilet staat witte kamperfoelie in bloei. Ik vergeleek de rode bloem die ik vandaag vond daarmee maar Till kent deze bloem nog niet. Ik pluk er enkele wanneer mijn oog op een felgekleurd diertje valt. Het ziet er uit als een cocon van een lieveheersbeestje, zo recht op het blad.

Waneer ik beter kijk blijkt het een spin te zijn! Het heeft heel wat weg van een kattenhoofd met twee oortjes die recht omhoog steken. De spin is niet agressief en ik laat het enkele keren over mijn mouw lopen voor ik het terug zet. Ik besluit er gewoon van te genieten en geen foto te maken. Achteraf was ik toch nieuwsgierig naar wat voor spin dat nu juist was en vond een foto op het internet.

Bron: Klik hier

Overdreven luxueus

Door de halve marathon in Kerikeri is er bijna geen volk in The Pioneer. Om 8 uur besluit Tyler het voor gezien te houden en beginnen we de bar te sluiten. Ik ben vrij vroeg terug in Paihia waar we naar ‘The Godfather’ kijken. Het is zo’n film die precies iedereen al heeft gezien maar ik kwam er nog nooit aan toe.
Ik weet niet waar al de heisa om gaat. De film lijkt wel te bestaan uit episodes die zich steeds weer herhalen. Ik val zo vaak in slaap dat we besluiten de film niet uit te kijken.

Till klimt in zijn auto en rommelt wat tussen zijn spullen. Hij is enthousiast over hoe alles binnen handbereik is! Hoe alles wat hij nodig heeft zich gewoon op vier wielen bevindt en steeds overal mee naartoe gaat. Thuis was hij blijkbaar al minimalistisch maar deze levenswijze spant de kroon.
Ik glimlach. Wat een fijn gezelschap! Hoewel ik er wat aan gewend begin te geraken is alles wat hij zegt precies zoals ik het ervaar. Eenvoudig en doelgericht.

Aan de hemel zie ik een vallende ster. Een lange duidelijke streep die in het niets verdwijnt. “Oh! Een vallende ster!” roep ik uit.
“En wat gaat ge daar nu mee doen?” Vraagt Till een beetje spottend.

Dat weet ik niet ... gewoon genieten dat ik iets zag dat ik niet elke dag zag lijkt me wel voldoende.

Ik voel mijn ogen weer dichtvallen. Ik wens Till een goede nacht en sluit de auto af.
Welterusten!