A day in the life: Vrijdag

Vrijdag - 18/11/16

De was en de plas

Ik zie nog geen beweging in Tills auto en ik maak van de gelegenheid gebruik om me snel aan te kleden.
Ik pak mijn spullen alvast in om naar het toilet te gaan; mijn toiletspullen in mijn rugzak, een emmertje met vuile vaat en deze keer ook mijn drybag met was.
Ik wil iets korter op de bal spelen wat was betreft. In Azië was het heel normaal om elke avond te wassen wat ik die dag had aangehad.

Na de was en de plas is het tijd om Till zijn laarzen aan een vuurwaterproef te onderwerpen! In Opito bay wandelde ik ooit tot een eiland, het was er ontzettend mooi en ik kon nog veel verder ware het niet dat het tij al opkwam.
Een expeditie die bij voorkeur met gelaarsd gezelschap wordt ondernomen!

Het hoge tij dwingt ons een alternatieve te route te nemen; het gewone wandelpad! Het eerste uitzichtpunt laat ons uitkijken over de zee.
Het valt me steeds weer op hoe rustig het water aan de oostkust is; bijna geheel zonder rimpels! Ook de kleuren van de zee intrigeren me telkens weer. Vandaag is het ontzettend bleek bij het strand, intens appelblauwzeegroen in ondiepere gedeeltes en de donkerblauwe vlekken tonen waar het water dieper is. De zon wordt gereflecteerd in duizenden bewegende lichtpuntjes.
Sorry jongens, geen enkele foto kan dat vastleggen!

Scouts voor volwassenen 

In het gezelschap van sommige mensen val ik soms stil, ook op café weet ik soms niet meer wat te zeggen. Till heeft zelf  ook zeker een introverte kant, Elke vroeg al of hij anders ook ‘nogal ne stillen’ is?
Toch geraken we precies niet uitgepraat; er zijn heel wat onderwerpen die ons beiden bezig houden zoals natuur, avontuur, psychologie of de leefwereld van kinderen; zo onbevreesd, doorzettend in nieuwe dingen leren en heel eenvoudig en eerlijk in communicatie.
Uiteraard praten we ook honderduit over reizen, jawel! Ook ik trap wel eens een open deur in!

Het valt me op dat we vaak in thema’s praten. Tijdens deze wandeling hebben we het voornamelijk over zijn tijd in het leger. Hoe het allemaal als de scouts voor volwassenen voelde waarbij ze soms werden geconfronteerd met de realiteit, zoals bij het leren maken van explosieven met spijkers die zich vervolgens door een houten deur boorden.
Hoe hij een officier ooit overtuigde hun op een welverdiend pintje te trakteren na een vierdaagse zonder slaapgerei.
Hoe belangrijk het was steeds je voeten droog te houden enz.

Aangekomen bij een strand wandelen we het water in. Het strand is bezaaid met hele kleine kiezeltjes die een apart geluid maken wanneer een golf op de branding breekt.
Ik trappel wat met mijn voeten die steeds weer weg zakken en kijk ernaar. Gek hoe een verzameling harde steentjes samen toch zo zacht kan aanvoelen.

Een klein jarig meisje

Wanneer we terug naar de auto klimmen vliegt er onderweg een vogel langs. We staan stil om ernaar te kijken en te luisteren. “Dat is een Tui!”  (lees Toeï) zegt een dame van op hogere leeftijd die met haar vriendin omlaag komt. Ze woont hier vlak in de buurt en gaat bijna dagelijks zwemmen in de baai waar we net waren. Ze heeft een enorm rustgevende uitstraling en ik was thans al zo rustig. Ze vraagt hoelang we hier al zijn en dergelijke.

“Zijt gij hier al een maand, Till?!” vraag ik wanneer we verder wandelen.
“Ja, ongeveer, ik landde hier de 21e en we zijn nu de 18de of 19de?”
“WAT?! Zijn we al de 18de?!”
“Eh, eens kijken, we zijn vandaag ... ja de 18de, hoezo?”
“Vandaag ben ik 1 jaar op reis!”
Till lacht “Echt? Proficiat!” en geeft me een knuffel.
Ik voel me net een klein jarig meisje. “Daar moeten we een pintje op drinken!”

Rauw zeewier

Till stelt voor even naar de bib te gaan, hij wilt graag zijn laptop opladen zodat hij zijn OS kan herinstalleren.
Ikzelf had de intentie aan mijn blog of de website te werken maar ben mijn notitieblok vergeten. Till komt achter en wanneer hij boven komt heeft hij een boek bij. 'A field guide to the native edible plants of new zealand' van Andrew Crowe.
Merci Till, nog iets dat we allebei interessant vinden!

Ik had al enkele boeken bestudeerd in verband met eetbare planten maar dit boek is veel overzichtelijker ingedeeld. Vanuit de introductie maak ik notities van welke planten hij het vaakst tegenkomt en gebruikt. Ook herken ik enkele planten waarvan ik niet wist dat ze eetbaar waren.

Vorige week nog zaten ik en Kathi in zeewier te knijpen. Kathi merkte op dat er zeewater in zat maar ik wist niet zeker of het wel water was. Effectief, de man merkt op dat het rauw te eten is maar dat hij altijd eerst het water eruit knijpt.

De lijst met giftige planten is heel kort, ik besteed daar extra aandacht aan en maak enkele foto’s met mijn gsm.

Terug in de auto belt Emily mij op. Of ik vanavond kan komen werken? Ze hebben een live-band die liedjes van The Eagles covert; ‘Motel California’ hehe. Het is een onverwachts succes en van de 140 tickets verkochten ze reeds 120 stuks! Dan maar meteen een pintje gaan drinken! Ik stel voor om op mijn werk iets te gaan drinken.

Nieuw-Zeelandse bieren 

Er zijn enkele bieren van de tap die vrij populair zijn bij de klanten en ik wil die best wel zelf eens proberen. Ik drink eigenlijk heel graag bier en moet zeggen dat, zelfs als Belgische, ik nog maar eenmaal bier heb geproefd dat ik slecht vond, dat was in Maleisië. Het was niet gruwelijk, gewoon heel flets. Over het algemeen mis ik altijd wat karakter.

Ik maak er werk van de Nieuw-Zeelandse donkere bieren te leren kennen. Mac's black (doet denken aan donker brood) en Monteith's Velvet Stout (Met cacao- en caramel-accenten) gingen al over de smaakbank. Deze keer is het de beurt aan Speight's Distinction Ale. Naast Guiness het enige donkere bier uit de tap en behoorlijk populair bij het clienteel van The Pioneer. Lekker, misschien wel het beste tot nu toe. Zonder twijfel te koud geserveerd. Ook in Blankenberge Belgian Beer Café in Takapuna komen de zwaardere bieren uit dezelfde koeling. Tzij zo.

Ingenieus

We gaan nog even boodschappen doen voor het avondeten. Bij de bakafdeling houdt Till even een kaarsje ‘1’ vast. “Voor uw één jaar!” Grapjas.

Aangezien Till een auto kocht zonder kampeermateriaal heeft hij nog heel weinig op zak. Een vork bijvoorbeeld. Ik spoor hem aan dat niet nieuw te kopen maar in een tweedehandszaak. Eigenlijk heeft hij ook nog een beker nodig maar aangezien we net voor sluitingstijd binnen kwamen laten we het zo.

Onderweg naar buiten staat een bak met gratis spullen.
“Hier, een beker!” terwijl ik hem omhoog houd.
“Nee laat maar zijn.”
Ik lees het opschrift en begin te lachen. “Deze kunt ge anders echt niet laten liggen!”
Till leest luidop “Never question an engineers judgement” (Twijfel nooit aan een ingenieurs oordeel).

Ukukele

Ik heb nog een half uurtje voordat ik moet beginnen en we parkeren ons op de parking van de Rainbow falls. Till haalt zijn Ukulele uit terwijl ik me tegoed doe aan enkele boterhammen pindakaas. Hoewel Till in Langkawi net één enkel liedje onder de knie had heeft hij dat inmiddels al uitgebreid naar vier!
Ik zou ook graag terug een instrument willen oefenen, ik heb zoveel tijd over die ik graag zou investeren in het oefenen en leren van iets.

Motel California 

In The Pioneer is de band alvast een soundcheck aan het doen. De frontman ziet eruit als een echte artiest. Lange grijze haren in een nonchalant staartje, gitaar en een stem die perfect aansluit bij het geheel, wauw!
Alle hens aan dek! Legt Emily uit, ze trommelde elk personeelslid op om vanavond te komen werken.

De gasten van The Pioneer zijn voornamelijk, zoals altijd eigenlijk, van middelbare leeftijd.
Deze uitgelaten bende bestelt veel meer dan biertjes, ook heel wat cocktails worden besteld. Ik probeer niet te panikeren en vraag telkens om uitleg en leer zo ontzettend veel bij deze avond!

Op het einde weet ik perfect wat een CC dry is, zie ik wat er in een ‘snickers shot’ gaat, weet ik welke rums voor te stellen voor een rum & coke, ken ik de meeste wijn-prijzen, leer ik een Guiness te tappen wat toch een andere procedure is en maak ik naar het schijnt hele lekkere Lemon Lime and Bitters.

Lemon, Lime en Bitters of kort LLB is een populaire mocktail in Nieuw-Zeeland die in nagenoeg elk restaurant en café wordt geserveerd, je vindt het op de drankenlijst vaak terug tussen de limonades.
Wat is dat dan? Zo’n Lemon, Lime en Bitters?
Een hoog glas, een flinke schep ijs, 5 keer schudden met iets dat de bitters moet voorstellen, 3 lange seconden lime cordial (limoen siroop) en afwerken met een schijfje citroen en witte limonade. Even roeren en klaar! Voor een mager prijsje van $3,5 en een vlucht naar Nieuw-Zeeland moogt ge dat zeker eens komen proeven!

Eens de klanten terug naar huis keren ruimen we het restaurant op. Terwijl ik de tafels afkuis raak ik aan de praat met de zanger. Een sympathieke man!
Ik vraag wat hun plannen nu zijn, ik kan me niet inbeelden dat hij na 3 uur spelen meteen naar bed gaat en kan slapen.
Nee dat lukt inderdaad niet, ze moeten zich eerst nog wat ontspannen, net als ik waarschijnlijk na mijn lange shift? Ze hebben nog een afterparty in Paihia, net waar ik ben afgesproken met Till om de nacht door te brengen.

“Jullie zijn zeker welkom! We zitten in het hotel Bay View, kom maar af!” Ik bedank hem en leg uit dat ik nog niet zeker ben in welke bui Till is. Ikzelf ben eigenlijk wel moe maar als Till in een feestbui zou zijn wil ik hem dat zeker niet ontzeggen.
Ik stuur een berichtje naar Till dat mijn shift erop zit en dat ik bij hem ben binnen een half uurtje. Hij reageert niet en ik vermoed dat hij al lang aan het slapen is, het is al twee uur ‘s morgens.

Aangekomen in Paihia zoek ik naar zijn auto. Zou ik die eigenlijk wel herkennen? Ik speur naar een zilverkleurige honda met een verticale vouw op de motorkap. Hij staat precies geparkeerd waar ik enkele nachten terug overnachtte. Ik doe mijn koplampen uit voor ik me naast hem parkeer en kruip snel onder de lakens.
Nog een laatste controle: sleutels en GSM in het vakje van de schuifdeur, deuren op slot, één raam een beetje open, niks kostbaars in het zicht of iets dat ernaar verwijst. Klaar!

Wat een lange dag!
Maar wat een fijne dag ook alweer!