Het zuiden van het zuiden - the South of the South

"Ze komen eraan!" fluistert Kathi "voeten omhoog!"
Netjes zoals we geleerd hebben brengen we onze voeten op dezelfde hoogte en dobberen wat ter plaatse, nieuwsgierig om ons heen starend.
Ik zie een vin uit het water komen, op slechts 10m van me vandaan.

2 weken eerder

We hebben het goed gehad bij Steve, wel vier lange dagen! We zochten een plaats om één van de auto's achter te laten en Steve stelde meteen voor er een in zijn tuin te parkeren. Geweldig! Nu nog zien met welke auto we verder zouden reizen.
We nemen de proef op de som en gooien alle spullen uit de auto's waarna we naast elkaar in de auto gaan liggen om de ruimte te beoordelen.
Steve ziet er wel de leute van in maar haalt er toch maar zijn meetlat bij.
De afmetingen zijn dezelfde, mijn auto heeft een skyroof wat 's avonds een boek lezen beduidend gemakkelijker maakt en een net om kleding op te drogen. Maar Kathi's auto is wat robuuster gebouwd in het midden en heeft een plank in de koffer waar we 's nachts extra spullen op kunnen plaatsen. Het wordt Kathi's auto.
Vervolgens kiezen we wat we echt nodig hebben en wat we in mijn auto kunnen achterlaten.
2 vorken, 2 messen, 4 lepels, 2 kommetjes en veel, VEEL meer!

Steve helpt een oud boek te binden terwijl ik specerijen selecteer

Na enkele dagen bezoeken we Dunedin, een oudere stad in Zuid-Oost Nieuw-Zeeland.
Het voelt vreemd aan om door de straten te lopen. Voor het eerst lijkt het alsof ik terug in Europa ben. Kathi omhelst het met enthousiasme, zij heeft het gevoel dat de kiwi's niet weten hoe van het leven te genieten en ze verademt terug in een stad te zijn die leeft.

"Laten we de dag beginnen!" Zegt Kathi opgewekt.
"Met zonnecreme!" Maak ik haar zin af.
Na Dunedin verkennen we de Zuidelijke Scenic Route. We maken regelmatig een wandeling. Vele wandelingen zijn vrij kort, op 10 tot 20 minuten zijn we vaak bij de bestemming.
Hoewel het nagenoeg allemaal prachtig is, weet ik niet goed meer wat aan te vangen met al dat moois.

Ik kan genieten van dieren te zien die ik nooit eerder zag. Wanneer we het pad in de duinen kwijt raken, komt een stank ons tegemoet, we besluiten dat er ergens een dood dier moet liggen. Enkele plasjes water in het zand deden nog geen belletje rinkelen. Plots duikt links van ons een zeehond op, hij geeft ons een waarschuwende brul. Snel lopen we de tegenovergestelde richting waarbij we nog dichter bij een tweede zeehond komen. Dan maar snel terug zoals we gekomen waren.
Enkele stranden later zie ik voor het eerst zeeleeuwen van dichtbij. We mogen slapende zeeleeuwen tot 10m naderen, actieve zeeleeuwen op slechts 20m. Wat zijn ze groot! En trots! En ze wandelen op hun vinnen alsof het poten zijn, ik wist niet dat ze dat kunnen! Zeehonden zag ik al vaker, die maken onhandige sprongen om vooruit te geraken.
Ik wandel terug naar de plaats waar enkele zeeleeuwen hebben geslapen, hier ruikt het gewoon wat sterker naar de zee, geen waarschuwende stank bij zeeleeuwen dus.
Filmpje van de wandelende zeeleeuwen: klik hier.

Al die korte wandelingen doen mijn interesse in het wandelen verliezen.
Zowel Kathi als Till, die in tegenovergestelde richting het Zuidelijke eiland verkent en even op bezoek is, ervaren hetzelfde. "Nog een waterval, nog een strand, nog een meer, nog een bos ..."
Ik mis uitdagingen, verantwoordelijkheden, me nuttig voelen ... Het gemis wordt steeds groter. Ik blijf piekeren over studies, over wat ik mezelf op langere termijn zie doen. Hoe dichterbij mijn terugreis naar België komt, hoe wranger het voelt hier nog steeds geen richting aan te kunnen geven.
Kathi stelt voor dat we even vertragen, gewoon ergens parkeren en ons boekske derbij pakken.
Op woensdagavond arriveren we bij Curio Bay waar we dolfijnen kunnen zien.
En dat deden we! Ze kwamen zo ontzettend dichtbij!
We overnachten in de buurt en gaan de volgende ochtend opnieuw in het water.
Filmpje van Kathi in het water de eerste avond: klik hier. Kijk extra goed in de golven; nadat ze rechts van Kathi uit het water komen, zie je even drie dolfijnen in de golf spelen.

Erover of eronder

Het is heel eenvoudig, er zijn twee opties: erover of eronder.
Ik sta tot aan mijn heupen in het ijskoude water en staar omhoog naar de volgende golf, zo hoog!
Wanneer de golf nog rond is maak ik de grootste sprong die ik maken kan, achter de golf land ik terug hard op de zandbodem.
Maar niet bij deze. de wind duwt de golf tot zijn uiterste waardoor hij nog niet breekt en hoger wordt. Om te voorkomen dat hij op mijn hoofd neerkomt duik ik door de scherpe golf heen.

"Ze komen eraan!" fluistert Kathi "voeten omhoog!"
Netjes zoals we geleerd hebben op het informatiebord brengen we onze voeten op dezelfde hoogte en dobberen wat ter plaatse, nieuwsgierig om ons heen starend.
Ik zie een vin uit het water komen, op slechts 10m van me vandaan. Een tweede vin volgt. Beiden zemmen onze richting uit. Een derde sluit de rij.
Ik slik een kort paniekmomentje weg.
Vlak voor me komen ze opnieuw uit het water. Hector's dolphins hebben een grijs lichaam met een zwarte, ronde vin. Deze dolfijnen zijn heel klein. nieuwsgierig steek ik mijn hand uit.
Naast de eerste dolfijn zwemt een kleiner exemplaar, een moeder en haar kalf!
De derde vindt ons precies wel plezant en springt naast Kathi uit het water.
Waaaw ...

"Dat was een leuke dag! Zullen we even hier blijven?" Stelt Kathi voor.

Groetjes!
Sarah
Curio Bay, Nieuw-Zeeland

English

"They're coming!" Kathi whispers "feet up!"
Just as we were taught we bring our feet at the same level and float on the water, curiously staring around us.
I see a fin popping out of the water, at only 10 meters distance.

2 weeks earlier

We had a good time at Steve's, four long days! We searched a place to store one of our cars and Steve immediately suggested to park one in his garden. Great! Now we still have to choose which car we'll travel in.
We throw all our stuff out of the cars after which we crawl into the car and lay down to examine the space.
Steve is amused but gets his tape measure to be sure.
The measurements are the same, my car has a skyroof which is very useful when we read in the evening, as well as a net to dry clothing on. But Kathi's car is more sturdy and has a shelf in the trunk we can put extra stuff on at night. Kathi's car it is!
Next we choose what we really need and what can stay behind in my car.
2 forks, 2 knives, 4 spoons, 2 bowls and much, MUCH more!

Steve helps binding an old book while I select spices

After a few days we visit Dunedin, an older city in South-East New-Zealand.
It feels weird to walk through the streets. For the first time it seems as if I'm back in Europe.
Kathi embraces it with enthusiasm, she feels as if the kiwi's don't know how to enjoy life and she loves being in a vivid city again!

"Let's start the day!" Kathi says cheerfully.
"With sunscreen!" I finish her sentence.
After Dunedin we explore the Southern Scenic Route. We often make a hike. Many tracks are quite short. We often reach the destination within 10 to 20 minutes.
Although all of it is magnificent, I'm not to sure how to handle all this nature anymore.

I can enjoy seeing animals I never saw before. When we loose the track in the dunes, we smell a horrific odor. We decide the smell must be coming from a dead animal somewhere. A few puddles of water in the sand still don't ring a bell.
Suddenly a seal on our left growls at us, we hurry away and get even closer to a second seal. We quickly retrace our steps.
A few beaches later I encounter sea lions for the first time from nearby. We can approach sleeping sea lions up to 10 meters, the ones that are active up to 20 meters.
They're so big! They proudly parade on their fins as if they were legs!
I had no idea they could do that, seals only make awkward jumps to move around.
I walk back to where a few sea lions have slept, it just smells like the ocean, no warning odor for sea lions I take it.
A video of walking sea lions: click here.

All those short hikes make me loose my interest in hikes.
Both Kathi and Till, who's traveling the South Island in the opposite direction and stopped over for a visit, experience the same. "Another waterfall, another beach, another lake, another forest ..."
I miss challenges, responsibilities, feeling useful ... I miss it more and more. I keep wondering about studying again, about what I see myself doing in the long run.
The closer my trip to Belgium gets, the more embarrassing it feels to still lack direction.
Kathi suggests we slow down a bit, just park somewhere and read our books.
Wednesday evening we arrive at Curio Bay where we can watch dolphins.
And we did! They came so close!
We spend the night nearby and dive into the water again the next morning.
A video of Kathi in the water the first night: click here. keep an extra eye in the waves, after they pop up to the right of Kathi, you can see three dolphins playing in the wave.

Over or under

It's very simple, there are two options: over or under.
I'm standing up to my hips in the ice cold water and look up to the next wave, that's how high it is!
When the wave is still round I make the biggest jump I can, behind the wave I land harshly on the sand again.
But not with this one. The wind pushes the wave to it's highest preventing it from breaking.
To prevent it from crashing on my head I dive trough the sharp wave.

"They're coming!" Kathi whispers "feet up!"
Just as we were taught we bring our feet at the same level and float on the water, curiously staring around us.
I see a fin popping out of the water, at only 10 meters distance. A second fin follows. Both swimming in our direction. A third one finishes the queue.
I shake off a shiver of panic.
Just in front of me they come out of the water again. Hector's dolphins have a gray body and a black, round fin. These dolphins are very small. I reach out in curiosity.
Next to the first dolphin swims a smaller one, a mother and her calf!
The third seems to like us and jumps out of the water next to Kathi.
Waaaw ...

"That was a nice day! Shall we stay here a bit longer?" Kathi suggests.

Regards!
Sarah
Curio Bay, New-Zealand