Bij deze: een brief van (on)gewoon formaat!
Pakt u maar al een taske koffie of thee en een koekske derbij!
Goed, waar was ik gebleven ... in het mooie Langkawi zo te zien!
Vaarwel Langkawi!
Eind maart kreeg ik in Langkawi voor het eerst mijn ontslag als vrijwilliger. Het was een samenloop van omstandigheden maar het kwam er op neer dat ik stellig weigerde nóg meer te werken.Ik was nog nooit nooit nooit ontslagen en na 2 maanden me zo te hebben ingespannen was dat een groot deksel op mijn neus.
Ik had al plannen om naar Kuala Lumpur (de hoofdstad van Maleisië) te trekken om daar mijn visumaanvraag voor Nieuw Zeeland voor te bereiden. Een vriend uit Langkawi kende er een fijn en rustig plekje in de jungle, met de bus kon ik zo naar het stadscentrum rijden! Maar voor de rest zat ik er goed tussen al dat groen.
 |
| Hulu Langat |
In Hulu Langat, om precies te zijn, ligt een klein park dat 'Bamboo village' heet. Het bestaat uit 9 bamboe huisjes die net als hotelkamers worden verhuurd.
Mijn taken bestonden uit tuinieren en algemene klusjes in het onderhoud op weekdagen. In het weekend steken we een tandje bij en worden de kamers gepoetst en de was gedaan.
Na Langkawi had ik in eerste instantie veel tijd voor mezelf nodig. Gelukkig was daar ook de ruimte voor. Al snel kwam het einde van mijn Maleisische visum in zicht. Na twee weken trok ik terug naar Betong in Thailand!
Visa-run in Thailand
Het was heerlijk om daar terug te komen! Het stadje in Thailand waar ik zo tuk op ben wist me nog steeds te bekoren.Ik zag vrienden terug, ging bijna elke avond uit met Anchalee, mijn host.
De marktclub op zaterdagmiddag was uitgebreid en hun Engels was duidelijk verbeterd, ze hebben hier hard gewerkt de laatste 3 maanden!
Ook mijn Thais werd weer aangehaald en zelfs verbeterd. Ik ontmoette een man met een zeer gebrekkige kennis van Engels. Toch konden we over alles wat in ons opkwam communiceren. Wat een pret!
Toen ik iemand ontmoette die geen woord Engels sprak waren de gesprekken eerder beperkt tot onderwerpen waarvan ik wat woordenschat ken.
 |
| Anchalee |
Ook bezochten we met een groepje 6 watervallen in de jungle. Niet zomaar 6 watervallen, nee hoor, we moesten ze verdienen! Na elke waterval volgt wat geklauter om de volgende te bereiken. Prachtig mooi!
Toen Sara onze lunch uitpakte rolde mijn langste Thaise zin eruit! "Kin thi naam tok die mei?" (We kunnen het ook bij de waterval eten als je het goed vindt?)
Wisan complimenteerde me op uitspraak en volgorde van woorden.
 |
| De vierde waterval |
Oké ge ziet het wel, ik ben weer in mijn nopjes met dat Thais. Maar wat ik echt even in de verf wil zetten is de volgende anekdote:
Gratis Thailand
Ik verbleef twee weken in Thailand. Helemaal niet zo ver van de grens met Maleisië; ik werd bij de grens opgehaald met een scooter en teruggebracht door een vriend. Ik wist dat mijn host eten in overvloed voorziet. Ik besloot ook mijn simkaart niet te herladen; thuis is er fatsoenlijke Wifi en buitenshuis ben ik nooit alleen. Als ik ergens naartoe ga zit ik steeds achterop iemands scooter.Conclusie? Ik had geen enkele Thaise cent nodig! Zo heb ik ook effectief die twee weken geen geld uit de muur gehaald en stak er enkel Maleisisch geld in mijn portefeuille.
Bamboo Village
Na Thailand keerde ik terug naar Bamboo Village bij Kuala Lumpur. De groep vrijwilligers groeide gestaag en ik kon elke vrije dag aan mijn visumaanvraag werken.De medische controle nam een hele dag in beslag. Maar zo weet ik meteen ook dat ik geen TBC of HIV heb en geen drugs gebruik.
 |
| Markus' kunstjes |
Bijna meteen nadat de immigratie mijn medische testen ontving, ontving ik mijn digitale visum voor Nieuw Zeeland!
Intussen waren twee dames gearriveerd in Bamboo Village.
Ze eisten werk in de bamboe constructies zoals de host beweert, zoniet zouden ze de volgende dag vertrekken.
Aanvankelijk vond ik dat nogal snotterig. De volgende ochtend zaten ze effectief al klaar met hun rugzakken. Een host maar een halve dag de kans geven? Ghoja ...
Ik hield hun gezelschap terwijl ze wachtten op hun lift. Waar ze heen gaan? En hoe ze de mentaliteit hebben van zo snel te vertrekken? En dat ikzelf eigenlijk ook wel terug de handen uit de mouwen wil halen ...
Lanchang
Voor ze vertrokken wisselden we contactgegevens uit. Twee dagen nadien ging ik hun achterna. Markus uit Oostenrijk, die ook al drie weken in Bamboo Village verbleef, kwam mee. |
| Nan bamboo |
 |
| Nan bamboo |
In Lanchang werkte ik in een bamboe boerderij. Enfin, werken ... ook hier was er niet veel om te ondernemen óf het nodige gereedschap was er niet. Naast een bamboevlot bouwen en bamboescheuten uitsnijden konden we enkel luieren. Wel gingen we elke dag wandelen, tweemaal zagen we een hornbill! Dat is een enorme vogel die doet denken aan een pelikaan.
Zondag was een topdag, toen bond onze host een trailer achter zijn tractor en nam hij ons mee naar Lanchang centrum (20 km). We bezochten een trouw, een natuurreservaat, enkele van zijn vrienden en namen op de terugweg flink wat omwegen. Ik genoot van elke seconde, wat heeeeeeerlijk was dat!
 |
| Wilde waterbuffels |
Niettemin groeide bij mij de drang me weer nuttig te maken. Ook de dames hielden het na een week voor gezien en Markus' oorontsteking was weer zodanig verslecht dat hij nog amper at of rechtop zat.
Met zijn vieren namen we de bus terug naar Kuala Lumpur en deelden we nog een avond op het dakterras van een hostel.
Bangsar
Intussen had ik contact met mijn volgende host: Akmal van de fietsenwinkel.Zijn profiel gaf een heel bezige indruk, nét wat ik zocht!
Ik kreeg een huis toegewezen in een poepsjieke wijk dat we enkel delen met vrijwilligers. Het voelt aan als een studentenkot in een Westers land.
Wat een fijne bende! Voornamelijk mensen die al jaren op hun fietske leven. Wat een inspiratie dat ze mij ook brengen! Voor 5000 km deinen ze hier niet terug. Even naar Penang fietsen (400 km) moet lukken op enkele dagen. Julian is 9 jaar geleden in Frankrijk vertrokken.
En Geert uit Zwijnaarde met een gelijkaardig verhaal is de eerste Belg die ik tegenkom. Joepieee ik spreek weer Vlaams!
Wat ik hier doe is weer een ander verhaal.
Ik werk in een 60-jarig Chinees restaurant met -jawel- 4 60-jarige Chinese mannekes die het bedrijf van hun vader overnamen. Maar het is Kuala Lumpur en panden zijn verdeeld. In het restaurant vindt ge een klerenmaker die een kwart van de zaak inneemt. Akmal zit met zijn fietsenreparatiewinkeltje op het eerste verdiep en tegelijkertijd is hij een café aan het inrichten op het dakterras.
Jawel, een héle bezige bij! Oef!
Soms help ik even in de zaak, zoals wanneer hij net uitlegt hoe een wiel wordt gebouwd en we met z'n allen aan één wiel spaken zitten te weven.
 |
| Fietswiel weven |
 |
| Akmal balanceert het wiel uit |
Mij werd gevraagd een berghok van zowel de fietsenzaak als het restaurant uit te kuisen. Daarna mocht ik de keuken herorganiseren!
Het berghok kostte, met de hulp van Anya (Portland, VSA) een week werk!
In het weekend moest Akmal een wiel naar een klant in Singapore brengen. Of wij niet mee wouden en op de terugweg een roadtrip houden? Natuurlijk wel! Kampeerspullen in de auto laden en weg zijn wij! Wooohoow!
 |
| Tanjung Piai: het zuidelijkste punt van het vasteland Azië |
 |
| Dag afsluiten in Melaka |
Na de mannen wat te hebben gadegeslagen kreeg ik een overzicht van de werking van de keuken en begon ik alles uit kasten te trekken en nieuwe plaatsen te geven.
Met elke dag die passeerde zag je hun beduidend minder heen en weer lopen. Een job waar ik mijn talenten in kan leggen én voldoening uit kan halen, wat ben ik blij toch zo snel naar hier te zijn gekomen!
 |
| Ná het opruimen |
Op de 4e dag stuurde Akmal me naar de ikea en doehetzelf-zaak met flink wat geld (en uiteraard flink wat overleg).
Sindsdien spendeer ik voornamelijk mijn dagen met me voor te bereiden op Nieuw Zeeland zelf. Na sluitingstijd 's avonds vijst Akmals vader een paar schappen in de muren en komt het einde van mijn verblijf in Maleisië steeds meer in zicht!
Liefs,
Sarah
The Basikal, Kuala Lumpur, Maleisië
Geen opmerkingen:
Een reactie posten