woensdag 11 oktober 2017

Een ander begin

Doorgaans is een pril begin iets om weemoedig naar terug te kijken.

Maar!


Wat

als

...

ge dat nu eens gewoon opnieuw zou kunnen doen?

Sarah's avonturen: Deel 2

België

Het was de moeite, die 3 maanden in België!

Bijpraten met familie en vrienden stond natuurlijk bovenaan het verlanglijstje. Blij dat ik een paar weken bij mijn ouders kon wonen en ook de meeste van jullie nog eens kon zien. De aanmoediging te blijven schrijven stak me wel een hart onder de riem, bedankt allemaal!

Ik werkte in de vroege uurtjes als taxi-chauffeur voor rolstoelgebruikers en verkocht in de namiddag ijsjes en wafels, wie had dat gedacht!

In Nieuw-Zeeland was ik terug beginnen tekenen, ik begon zin te krijgen om er wat kleur aan toe te voegen. Met al die kunstzaken in de buurt was het heel eenvoudig om enkele technieken te verkennen.
Ik ga het houden bij aquarelverf, moeilijk en uitdagend! Ik kan alle kleuren mengen en variëren in intensiteit!
Om er echt werk van te maken heb ik me ingeschreven op een cursus botanische kunst, ik geloof dat realisme bestuderen de enige manier is om op dit moment serieuze vordering te maken, de cursus begint pas in Januari maar ik zou hem graag zo voorbereid als mogelijk aanvangen.



Australië

Aangezien ik de job als taxi-chauffeur zo de moeite vond zou ik hier graag opnieuw een job vinden als chauffeur. Om mensen te mogen vervoeren moet ik reeds 12 maanden een Australisch rijbewijs houden, vandaar eerder iets als koerier, wie weet, we zullen zien!

Momenteel verblijf ik in een hostel waar meerdere mensen gedurende lange termijn wonen. Het is een supergezellige bende in een wijk niet ver van China-town.

Vooral de buitenwijken van Sydney maken dagelijks indruk op me. Een intrigerende combinatie van stad en groen die ik nergens eerder zag. Overal groeien planten, verzorgde voortuintjes, gezellige parken, verticale tuinen, volwassen bomen, sporadisch zelfs een moestuintje, ...


Verhalen over verdere avonturen volgen, beloofd!

Groetjes!
Sarah
Sydney, Australië

English


Usually an early beginning is something to look back at afterwards.

But!


What

if

...

you could do it all over again?

Sarah's adventures: Part 2

Belgium

It was so worthwhile, those 3 months in Belgium!

Catching up with family and friends was of course a priority on my bucket list. I'm grateful for being able to have spent some weeks at my parents house and seeing most of you again. The support to keep writing was very encouraging, thanks all of you!

Early in the morning I worked as a driver for wheelchair accessible taxi's and sold ice-creams and waffles in the afternoon, who would have thought!

In New-Zealand I started sketching again, I felt like adding some colour. With all those art supply stores around me it was very easy to experiment with different techniques!
I'm gonna stick with watercolor, it's difficult and challenging! I can mix all colors and vary in intensity!
To really upskill my painting I enrolled myself in a course of botanical art. I think studying realism is the only way to improve big time from where I'm at now.
The course doesn't start until January but I'd love to attend it as prepared as possible.



Australia


Since I enjoyed my job as a taxi-driver so much I'd love to pick up a job here as a driver as well. To be eligible to transport people I need to hold an Australian license for at least 12 months. For this reason I'm rather considering a job as a courier, who knows! We'll see!


At the moment I'm living in a hostel where a lot of people live long term. It's a nice bunch of people in an area not far from China-town.
Especially the suburbs of Sydney are impressive! It's an intriguing combination of city an green I haven't seen before. Everywhere there are plants, well taken care of gardens, beautiful parks, vertical gardens, mature trees and even occasionally a vegetable garden!


Stories about my next adventures will follow, I promise!

Regards!
Sarah
Sydney, Australia

maandag 27 februari 2017

Het zuiden van het zuiden - the South of the South

"Ze komen eraan!" fluistert Kathi "voeten omhoog!"
Netjes zoals we geleerd hebben brengen we onze voeten op dezelfde hoogte en dobberen wat ter plaatse, nieuwsgierig om ons heen starend.
Ik zie een vin uit het water komen, op slechts 10m van me vandaan.

woensdag 15 februari 2017

Klaar! - Finished!

De gordijnen zijn af!
En ze zien er ontzettend goed uit!
Hier kunnen we fier op zijn!


Samen met Jan openen we Corona's om het te vieren!
Hij toont ons foto's van hoe hij met het hele gezin hun huis bouwden.

woensdag 8 februari 2017

Zilveroogje - Little Silvereye

Een kort verhaaltje deze keer, afgelopen week was een beetje hetzelfde als de week ervoor. We blijven onszelf wijsmaken dat de gordijnen nog slechts twee dagen in beslag zullen nemen, maar zo zijn we inmiddels al een week verder!

Boenk!

's avonds zitten we met z'n allen rond te tafel.
"De stof die daar op de vensterbank ligt zijn enkel restjes, zouden jullie die willen bewaren?"
"Oh ja ik zil wel eens kijken," zegt Merel "misschien kan ik er een leuke kussens uit maken."
"Mnee ... het zijn echt restjes, ik denk niet ..." aarzel ik.
Een luide boenk tegen het raam schrikt ons op.

"Dat was een vogel, dat gebeurt regelmatig." Vertelt Joachim, de jongste zoon van Jan en Merel.
"Zeker als ik net de ramen heb gepoetst," vult Merel aan "als ze vuil zijn zien ze het raam gemakkelijker."
Arm kereltje denk ik terwijl we ons terug over onze maaltijd buigen.
Ik houd het raam in de gaten.

"Ik heb hem eigenlijk niet zien wegvliegen, zou alles wel in orde zijn?" Vraag ik me luidop af.
Mijn bord is al leeg en ik loop op mijn kousenvoeten even naar buiten.
Tussen de stenen die tegen de muur zijn opgestapeld zie ik enkele pootjes uitsteken. Voorzichtig kom ik dichterbij. Wat een lelijke val heeft dat vogeltje wel niet gemaakt!
Zijn staartje wijst recht naar de hemel, zijn hoofdje zit vast tussen enkele stenen.
Het is zo'n gek zicht dat het bijna grappig is. Hij haalt langzaam adem.

Ik loop terug naar binnen en grijp met een knipoog een van de stofrestjes.
Ik weet niet of zijn hoofdje bloed of steun nodig heeft, dus ik pik hem liever op met een doekje.
Voorzichtig wikkel ik de stof rond zijn lijfje en pak hem op. Het vogeltje is zo klein en licht dat ik het na de tweede poging nog niet vast heb,
Uiteindelijk knijp ik in zijn staart zodat ik wat meer grip heb.
Wat is hij licht! En klein! Ik wenk Kathi om te komen kijken.

Samen verwonderen we ons over dat kleine vogeltje. Ik licht het stoflapje op zodat we hem beter kunnen bekijken.
"Oooh!" fluisteren we. Een fel groene kleur komt tevoorschijn.
"Dat is een Silvereye!" Merkt Merel op "Die zie je hier wel vaker!"
Een Grijsrugbrilvogel in het Nederlands blijkbaar.


Ik maak van de gelegenheid gebruik om hem wat beter te bestuderen. Onder en in zijn snavel zie ik enkele rode streepjes. Bloed? Ik ben het niet zeker.
"Soms hebben ze wel twintig minuten nodig, daarna vliegen ze gewoon weg!" Vertelt Jan.
Ik wikkel de stof tot een kokertje en zet hem voorzichtig neer tussen enkele dozen gevuld met walnoten. Daar wordt hij vast ook door andere dieren met rust gelaten.

Na de tafel af te ruimen ga ik nog even kijken. Hij sluit zijn oogjes al. Ik vrees er een beetje voor.
Wanneer ik voor het slapengaan nog eens ga kijken is hij weg.
Succes kleintje!


English


A short story this time, last week was pretty much the same as the week before.
We keep telling ourselves that the curtains will only take 2 more days, but it's been over another week now.

Bang!

We've all gathered around the dinner table.
"All the fabric on the window sill are left overs. Would you like to keep those?"
"Oh I'd like to have a look," Merel says "Maybe I can make some pillows out of it."
"No ... it's only small pieces, I don't think ..." I say doubtfully.
A loud bang against the window catches us by surprise.
"That was a bird, it happens all the time." Joachim tells us, the youngest son of Jan and Merel.
"Especially when I cleaned the windows," Merel adds "when they are dirty they notice the window more easily."
Poor bugger I think while we continue our meals, meanwhile I keep an eye on the window.

"Actually, I haven't seem him fly away, would everything be ok?" I wonder out loud.
I already finished my plate and I walk outside on my socks.
Between the rocks that are piled up against the wall I find some feet sticking out.
Carefully I approach it. What a nasty fall this bird has made!
His tail is pointing straight up into the sky while his head is stuck between some rocks.
It's such an odd sight it's almost funny. He's breathing slowly.

I go back inside to pick up a piece of left over fabric while winking at the dinner table.
I don't know if his head is bleeding or needs some support, so I'd rather pick him up with some fabric.
Carefully I wrap the fabric around his body and pick him up. The bird is so tiny and light that I still didn't get a hold of it after two attempts.
Eventually I pinch in his tail to get more grip.
He's so light! And tiny! I beckon Kathi to come over as well.

Together we're amazed by this little bird. I carefully open the fabric so we can have a better look.
"Oooh!" Whe whisper. A bright green color appears.
"That's a Silvereye!" Merel remarks "You see them quite often around here!"


I make use of the opportunity to have a closer look. I spot some red stripes under his beak. Blood? I'm not too sure.
"Sometimes they need up to twenty minutes, after that they just fly away!" Jan tells me.
I wrap the fabric back into a loose tube and carefully put him down between some boxes filled with walnuts. That spot will keep him safe from other animals!

After cleaning up the table I go back to check on him. He's already closing his eyes.
I'm having a bad feeling about this.
When I check on him again before going to bed he's gone.
Good luck little one!


woensdag 1 februari 2017

Naaiende kapsters en dromende zomers – Sewing hairdressers and dreaming summers

Kapsters in de moestuin 

Bladeren vechten met mijn stro-hoed om de plekjes het dichtste bij mijn hoofd. De zon brandt op mijn armen. Ik zal niet overdrijven, ik sta niet naast de plant maar er helemaal in!
Ik hoor Kathi onze toeschouwers toespreken. Een enthousiast gemekker is haar beloning.

dinsdag 24 januari 2017

Het Zuiden! - The South!

Interislander

1u50 's morgens staar ik wat versufd naar mijn GSM. Moet ik echt nu al opstaan? Ik zou me liever nog eens omdraaien maar weet dat dat absoluut geen optie is. Ik klim naar de bestuurderszetel en grijp naar de coca cola die ik heb klaargezet. Ik kijk even naar Tills auto, tot de volgende keer kameraad!

Om 3u rijd ik het kale, witte ruim binnen. Het doet me denken aan andere veerboten, eigenlijk zien ze er allemaal een beetje hetzelfde uit. Ik duw mijn handrem tot het uiterste en stap uit. Een man met matje en slaapzak loopt me doelgericht voorbij, die moet ik volgen!
Gauw graai ik mijn slaapzak en kussen onder m'n arm. Met een half flesje water en wat om op te knabbelen kom ik echt wel de nacht door.

Op het bovenste dek begint de man zijn matje op te pompen, wanneer hij mij in het oog krijgt schiet hij in de lach.
"Gij leek me wel iemand om te volgen!" Merk ik op.
"Ja ik slaap liever op de boot zodat ik de rest van de dag heb om te rijden." lacht hij.
Terwijl we een praatje maken leg ik mijn slaapzak op een zetel en klap die naar achter.
Ik rol me op een bolletje in de verste zetel met mijn rugzak op m'n buik. De slaapzak die rond me gewikkeld is voelt zo heerlijk zacht en warm aan.
Ik, ik zou overal kunnen slapen! Denk ik soms.
Ik wens m'n buurman een goede nachtrust toe en sluit m'n ogen.
In de verte hoor ik de kapitein iedereen verwelkomen maar ik zak al weg.


Storm

Tot vrijdagmiddag woedde een storm over wellington met rukwinden van 160 km per uur (gene zever!). Doordat ik de nacht doorbracht in een vallei heb ik het ergste gemist. Maar eens we de Cook straat beginnen oversteken kondigen enkele hoge golven zich aan.
Ach, ik heb twee maanden op een boot gewoond, niks om me zorgen over te maken.

De golven worden echter hoger! Wilder! Woest!
Mijn maag kriebelt bij elke golf die we afglijden, waarna het water over het dek spat (op het 5de niveau).
Ik drink wat water, dat helpt altijd. Ik probeer mezelf af te leiden met deze gedachte, waarom water helpt tegen zeeziek zijn. Dat weet ik niet, gehydrateerd blijven? Gewicht in je maag hebben?
De crew begint tegen de passagiers te praten, kopjes water uit te delen, mensen het toilet aan te wijzen.
Ik houd me kalm en tel tot tien, dan twintig, tot honderd en daarna begin ik terug bij nul.


Een hele grote schommel

Ik begin de grootte van de golven te meten, ik tel de seconden dat we een golf afglijden.
1 ... 2 ... 3 ... 10! Het schip breekt op het water en davert in zijn voegen! Het hele schip rammelt en schudt.
10?! Dat was een vast uitzonderlijk hoge golf, maar ook bij de volgende tel ik tot 10. En opnieuw. En opnieuw.

Het water spat steeds hoger over het schip en lijkt het schip belachelijk te maken.
Ik denk aan de grootte van het schip, een ferry nota bene, volgeladen met auto's en vrachtwagens!
Mensen naast me beginnen te braken, mijn maag begint ook enorm te protesteren.
Ik neem nog een flinke slok water en werp mijn deken van me af.
Ik begin te slikken.
Rustig blijven, Sarah, blijven tellen, komt goed.
Opnieuw zakt het schip de diepte in.
Ik ga voluit op de grond liggen maar moet mijn best doen niet weg te schuiven.
Toch helpt het mijn maag blijkbaar dat ik me uitstrek.
De crew begint braakzakjes uit te delen, alle toiletten zijn bezet.
Mijn maag kalmeert gelukkig en ik begin weer in te dommelen, gewoon een hele grote schommel die wat olie kan gebruiken, dat is wat het is!


Zuiden

Op drie dagen tijd rijd ik door tot Christchurch. Door eerdere aardbevingen is een groot deel van de snelweg beschadigd en moet ik een omweg van 450 km maken.
Samen met Rasmus (Kopenhagen, DK) onderneem ik onderweg enkele wandelingen. Ik ontmoette hem op de camping bij Till en hij moet tot Dunedin rijden (voorbij Christchurch) voor een toelatingsproef voor de universiteit.


Kathi

Wat heerlijk om Kathi terug te zien! Ik herinner me haar wat groter dan ze werkelijk is, zo lang is het al geleden! Rond de boerderij vind je een grote moestuin, enkele koeien, ganzen, kippen, schapen en ontzettend veel geiten!
Het huis zelf is uit leem opgetrokken, door de witte muren komt het ontwerp meer tot zijn recht.
Dat ik goed kan naaien hebben ze van Kathi gehoord.
Het project dat ze voor mij en Kathi hebben is precies iets wat we allebei graag doen!



Liefs
Sarah
Rangiora, Christchurch, Nieuw-Zeeland


English

Interislander

1:50 AM. I stare at my phone with a heavy head. Do I really have to get up already? I'd rather stay in bed for 5 more minutes but I know that's not an option. I climb to the drivers seat and grab the coke I put there last evening.
I look at Tills car, see you next time mate!

At 3 AM I enter into the big and empty white space. It reminds me of other ferries, they all seem the same.
I push my break down as far as possible and get out of the car. A man with a mattress and sleeping bag passes me by with great confidence, that's someone to follow!
I grab my sleeping bag and pillow. A half bottle of water and something to nibble on should be enough to get me trough the night.

On the upper deck the man starts to pump up his mattress, when he spots me, he starts to smile.
"You seemed like an interesting person to follow!" I say.
"Yes! I prefer to sleep on the boat so I can drive the rest of the day!" He laughs.
While we talk I put down my sleeping bag on a couch en tilt it backwards.
I roll myself into a ball with my bag in the middle. The sleeping bag I wrapped around me feels so warm and comforting.
I, I could sleep anywhere! I tell myself.
I wish my neighbor a good night and close my eyes.
In the distance I hear the captain welcome everybody but I'm already falling asleep.


Storm

Until Friday afternoon there was a huge storm hitting Wellington with winds of up to 160 km (no bull!).
Because I spent the night in a valley I'e missed the worst of it. But once we start crossing Cook street we encounter the first high waves.
Oh, I've lived two months on a boat, nothing to worry about!

But the waves get higher! Wilder! Fierce!
My stomach shifts as we slide off a wave. Water splashes over the deck on the fifth level.
I drink some water, that always seems to help. I try to distract myself with this thought, why water helps fighting seasickness? I don't know, staying hydrated? Having some weight in your stomach?
The crew starts to talk to the passengers, serving cups of water, showing people where the toilets are.
I try to keep my cool and count to ten, then twenty, until a hundred and then I start again from zero.

A very big swing

I start measuring the size of the waves by counting the seconds we slide down a wave.
1 ... 2 ... 3 ... 10! The ship crashes on the water and shakes and rattles like there's no tomorrow.
10?! That must've been an extraordinary big wave, but also on the next one I count to ten. And the next one. And the next one.
The storm is playing with the ship and makes it look ridiculous.

I think about the size of the ship, a ferry loaded with cars and trucks!
People around me start vomiting, my stomach is getting more upset as well.
I take another big sip of water and take off my blanket.
I start swallowing.
Relax Sarah, just keep counting, everything will be ok.
The ship starts the next free fall.
I climb out of my chair and lay down on the floor, I have a hard time to not slip away.
Luckily my stomach seems better when I stretch.
The crew starts handing out sickness bags as all toilets are occupied.
As my stomach starts to relax again, so do I.
It's just a very big swing that can use some oil, that's what this is!


South

In three days I make my way to Christchurch. A big part of the highway is damaged by the earthquake. I have to make a detour of 450 km.
I go on a few hikes together with Rasmus (Copenhagen, DK). I met Rasmus on Tills camping place and he has to drive all the way to Dunedin (past Christchurch) for an interview for a university.


Kathi

What a joy to see Kathi again! I seem to think she was taller, that's how long it has been!
The farm is surrounded with a big vegetable garden, some cows, geese, chickens, sheep and heaps of goats!
The house is built out of strawbales, the white walls distinguish the design!
They've heard from Kathi I'm good at sewing.
They've got the project for us that's right up our alley!




Regards
Sarah
Rangiora, Christchurch, New-Zealand

woensdag 18 januari 2017

Vrij - Free

Rob en Nikki nemen het heel goed op.
"Bedankt voor al je inzet voor ons, je bent een aardige vrouw!"
"Als je een job zoekt in Christchurch, bel ons dan even, dan helpen we je zeker verder!"
"Je bent vrij, Sahara!" Voegt Rob er nog aan toe.