A day in the life: Zondag

Zondag - 20/11/16

Auf wiedersehen

’s Morgens haal ik mijn mes en snijplankje uit voor ons ontbijt. Een salade van sla, rode biet, wortel, sinaasappel, appel en walnoten.
We zetten ons op het strand met een kommetje en een lepel. “Wat een luxe!” roept Till uit. Aangezien er nog wat over is stop ik de restjes in een plastic zakje voor mijn lunch.

Ik vraag wat meer informatie over Tills ukulele. Hoeveel het kostte, hoe hij leerde spelen en dergelijke. Ik wijfel of ik zelf ook een ukulele zou kopen.
Enerzijds wil ik in mijn vrije tijd weer iets oefenen. Anderzijds is het altijd aanstekelijk met iets te beginnen wanneer je iemand getallenteerd bezig ziet.
Ik kijk wat rond op trademe (zoals tweedehands.be) maar vind niks in Kerikeri. Als ik er een zou kopen zou het handig zijn die in Auckland op te halen. Ik laat het voorlopig nog wat bezinken.

Na de afwas te doen neem ik afscheid van Till. Ik bedank hem voor de fijne tijd samen en ben er zeker van dat we elkaar binnenkort wel weer tegenkomen, zeker nu we in hetzelfde land verblijven.
“Ach,” zegt Till “het is niet echt een afscheid, meer zoals ‘Auf wiedersehen’. Kent ge dat?”

Jaja dat kennen we allemaal.

No time, no date

In de auto stuur ik enkele SMSjes.
Naar Sean om te vragen of hij thuis is. Ik zou graag mijn vergeten gasvuurtje ophalen en kijken of er post voor mij of Till is. Sean bevindt zich net in Chili maar ik mag zeker even binnen springen, Christian zou wel thuis zijn.
Naar Peter stuur ik een berichtje op welk tijdstip hij maandag wilt afspreken. Ik leerde ooit een regeltje ‘No time, no date’. Het betekent eenvoudigweg dat wanneer er geen tijdstip werd afgesproken, de afspraak hoogst waarschijnlijk niet doorgaat. Ik besef dat we het enkel vaag over maandag hadden en ik zou niet helemaal tot Auckland willen rijden om te ontdekken dat Peter andere plannen heeft gemaakt.

In Kawakawa stop ik om de was te doen. Terwijl ik wacht kijk ik op mijn GSM. Peter stelt voor om om 11u af te spreken en ik voel me gerustgesteld om de grote rit daadwerkelijk te doen. Mama voelt zich wat grieperig, hopelijk betert het snel!
De rest van de wachttijd ligt mijn notitieblok op mijn schoot om aan mijn blog te werken. Ook de zak chips moet eraan geloven. Eens zo’n zak open is, is er gewoon geen kans dat ik er vanaf kan blijven!

Zuidelijke bedenkingen

Onderweg naar het zuiden valt me op hoe alles in bloei staat; bomen, struiken en andere planten. Het ruikt soms echt naar een bloemenwinkel! Het toont voor mij dat dit aangename zomerweer in deze streek daadwerkelijk lente voorstelt en dat er meer op komst is. Hoe warm is de zomer dan wel niet? Het is nu al smelten in de auto wanneer ik hem niet in de schaduw parkeer!

Aan de Waipu cove ga ik op het strand zitten naast een inham. Na al die zoute chips ben ik blij dat mijn salade nog zo fris smaakt! Ik staar naar kinderen die er in het water spelen. Aan de overkant hangt een boom over het water die heel uitnodigend is om in te klimmen. Een geïmproviseerde schommel hangt net boven het water.
Kinderen verbazen me telkens weer met hun onbevreesdheid en nieuwsgierigheid. Ze proberen steeds hoger en verder in de boom te klimmen. Met het water als vangnet ondernemen ze heuse mini-avontuurtjes!

Een filmpje! Klik hier

Naast me neemt een jong gezin plaats op het strand. Het valt me op hoe ze huisje spelen. Een tent tegen de zon, een brandschone barbeque die waarschijnlijk voor het eerst gebruikt wordt, speelgoed om de kinderen bezig te houden en dergelijke. Het intrigeert me hoe zo’n mensen ook genieten van met heel weinig spullen een dag door te brengen en nadien toch terug het gevoel hebben van meer luxe nodig te hebben.

Onderweg speel ik Roadtripping van The Red Hot Chilipeppers af, zou dat geen leuk liedje zijn om op de ukulele te spelen?
Onder Mangawhai zoek ik het strand van Te Arai op waar Till had geklommen. Ik ben al vrij moe van de lange rit en de korte nachten. Kamperen is hier niet toegestaan maar overdag kijkt niemand daarnaar. Ik vind een afgelegen plekje onder een boom met uitzicht op het water. Wanneer ik weer wakker word zijn er reeds 3 uren verstreken!

Nu ik hier toch ben kan ik het niet laten eerst even naar het strand te gaan. Till had gelijk, de grote rotsen zijn zeer uitnodigend om te verkennen.

Ik zie enkele zeeanemonen zo groot als mijn hand. Ik heb al regelmatig kleine rode gezien, net als in Noorwegen. Deze zijn helemaal niet schuw wanneer ik ze aanpor, nog nooit zag ik zeeanemonen in deze kleur, laat staan in dit formaat!
Terwijl ik verder klauter verstoppen grote zwart-paarse krabben zich snel wanneer ze mij zien. Hun pootjes en schalen die over de rotsen tikken maken een akelig geluid. Toch ken ik deze krabben al vrij goed. In een zeegrot had ik er ooit enkele geplaagd met een stokje. Ze kruipen veel liever nog dieper in hun holletje dan de aanval in te zetten.

De avond begint te vallen en ik wil nog iets verder rijden. Wanneer ik het strand achter mij laat vliegt een bruine roofvogel vlak voor mijn auto. Hij worstelt precies een beetje met de wind maar herpakt zich en bevindt zich al snel terug bovenin de lucht. Ik kom even tot stilstand om er beter naar te kunnen kijken. Ik kan niet opmaken wat voor vogel het is en een naderende stofwolk kondigt een tegenligger aan. Met tegenzin schuif ik mijn ramen dicht en verander ik de ventilatie naar binnenlucht. Het is moeilijk om de auto koel te houden wanneer ik hem potdicht afsluit.

Indisch uit een thermos

In Wellsford vind ik een Indische take-away. Een warme maaltijd met rijst en groenten is precies waar ik nu zin in heb! Terwijl ik op mijn Dhal wacht schrijf ik nog wat in mijn notitieblok.
Naast een roze telefoonpaal geparkeerd zet ik me achterin de auto. Ik schuif de klerendoos naar me toe als tafeltje en plaats mijn kussen achter me.
Het eten is ontzettend lekker en zo heerlijk warm. Dat het veel te veel is, dat ziet ge van ver. De restjes houd ik voor morgen als ontbijt. Ik herinner me mijn thermos die ik gebruik om kooktijden te verkorten en doe de helft van de rijst en dhal daarin. Ik ben benieuwd, hopelijk is het morgenvroeg nog warm!

Mama is net wakker. Het weer is er wat minder, het stormt zelfs! Gelukkig voelt zij zich al wat beter.

We praten nog even en ik ben blij dat ik zo’n goede internetconnectie heb. Ik geef wat uitleg over de plannen voor morgen op de boot en moet toegeven dat ik wel enthousiast word me nog eens op een deinende boot te bevinden!

Op de freedom-camping plaats in Wellsford staan reeds enkele autos geparkeerd. Voordat ik achterin kruip valt me op hoe weinig lichtvervuiling er boven Wellsford hangt. De sterrenhemel geeft flink wat prijs van zichzelf, enkele sterren geven zelfs een rode kleur af, zo goed zichtbaar zijn ze!
Plots valt me op dat ze fonkelen! Mijn mond valt bijna op de grond. Hoe is het mogelijk dat ik pas op mijn dertigste opmerk dat sterren fonkelen?!
Hoewel het belooft een koude nacht te worden schuif ik toch mijn dakraam open.
Ik zou dit uitzicht op de sterren niet willen ruilen voor een amper 5-sterren-hotelkamertje!

Slaapzacht!