Voorbij de "wat is goedemorgen in jouw taal?"
Voorbij de bewondering van reisverhalen.
Voorbij de duizenden foto's van bergen en zonsondergangen op dromerige stranden.
Ik voel me geen reiziger. De connectie met andere backpackers is vaak ver te zoeken.
Gesetteld? Misschien. Niet gedefinieerd. Niet lang ... dat kan niet ... denk ik.
Niet thuis en niet op bestemming, die er zelfs niet hoeft te zijn ... ja, daar kan ik me het beste met verzoenen!
Zoveel is er weer gebeurd sinds mijn laatste post. Het voelt alsof het allemaal een beetje zijn gangetje gaat en zo schrijf ik niks meer. En toch ... jullie bijpraten lijkt alsof ik voor een ellenlang verhaal sta.
Een week een dagboek bijhouden was leuk, ik vind het zelf zo fijn om op terug te kijken. Maar helaas is zoveel schrijven te intensief! Maar een eenvoudig berichtje per week? Dat moet er wel afkunnen! Fingers crossed!
Maar eerst! Een flashback!
Waar waren we gebleven?
Na de boottrip met Peter zou ik nog twee weken in Kerikeri werken. Daarna verhuisde ik naar de boot en Melissa kreeg mijn auto voor twee maanden, alles was tot in de puntjes geregeld!
Begin December
Het was een lange, drukke en warme dag. Ik kijk er naar uit wat onderuit te zakken in mijn auto. Ik ben net klaar met het restaurant te sluiten en de bar te kuisen wanneer Rob klaar is met de keuken af te sluiten. Achter de toog praten we nog wat na. Rob begint opnieuw grapjes te maken over mijn nakend boot-avontuur.Dat ik voltijds bij hun mag werken en zelfs in het laagseizoen mag terug komen werd me al vaker duidelijk gemaakt.
Maar nu begint Rob over hoe hij me graag een job zou aanbieden als projects manager.
Het woordje projects sla ik voorlopig over, manager begrijp ik wel. Ik veronderstel dat het manager van de serveersters inhoudt.
Klinkt interessant, ik denk even na en herinner me mijn job in het rusthuis dat ik met zoveel plezier deed.
"Ik zou dat keigoed doen!" Zeg ik ongegeneerd. In Nieuw-Zeeland verlopen zo'n soort gesprekken echt heel vlot.
"Ohja, daar ben ik zeker van!"
"... Maar ... hoe zit dat dan met mijn visum?"
"Oh we zouden je sponsoren!"
"Echt?! Bedankt ... daar moet ik even over nadenken ... het zou ook betekenen dat ik stop met reizen. Voor die beslissing heb ik wat meer tijd nodig."
Rob legt uit hoe zijn vrouw meer tijd wilt doorbrengen met de kinderen, hoe de werkdruk te hoog wordt voor hun met de pizzeria die ze binnenkort gaan openen. Hoe mijn positie als manager over zowel de serveersters als de keuken als de pizzeria zal zijn.
Dus dat is wat die projects betekende ... onverwachts. Dit is zo goed als een driedubbele promotie.
"Gho! Ik had het veel kleiner in gedachten! Dit is wel een serieus job aanbod, bedankt, ik apprecieer dat enorm!"
"Oohja! Ik zou geen seconde twijfelen om je aan te nemen!"
Ik voel me een beetje geïntimideerd.
"Ik heb wel een beetje ervaring met grootkeukens maar niet met restaurants ... wat doet u dan denken dat ik dit zo goed zou doen?"
"Dat ziet ge zo! Ge hebt overzicht over wat er moet gebeuren, ge communiceert goed met de keuken, ge onderneemt alles en zijt niet vies van de afwas te doen, ge komt met voorstellen naar mij in plaats van problemen ... en ge komt met iedereen overeen." Rob grijnst naar me alsof dat laatste niet zo evident is in deze zaak. Ik voel me geflatteerd maar voelde anderzijds ook alsof ik onder mijn eigen capaciteiten werkte als serveerster.
Ik neem de job niet meteen aan maar beloof er serieus over na te denken.
Wel of niet
En dat deed ik. Stiekem was ik al twee weken beginnen denken hoe goed dit land wel niet is. Hoe ik mijn toekomst hier veel rooskleuriger zie dan in België.De politiek is redelijk, de economie gezond (en de belastingen realistisch), een goede gezondheidszorg vind ik ook steeds belangrijk en uiteraard is de natuur en het klimaat hier voorbij luxueus!
Maar wat als ik de job wel aanneem? Stop ik dan met reizen? Ga ik dan niet rond Nieuw-Zeeland zeilen? Wat houdt zo'n sponsoring in? En hoe moeilijk is het om zo'n visum te verkrijgen? En welke soorten visums bestaan er überhaupt?!
Ik duwde het de eerste nacht van me af, ik moest de volgende dag reeds om 6u 's morgens beginnen voor een vergadering van een business club. De dag nadien had ik vrij en ging ik naar de zee om mijn gedachten te ordenen.
Sponsoring: Sponsors beloven te garanderen dat ik een dak boven mijn hoofd heb, eten en een job die voldoende geld in het laatje brengt, zélfs nadat het contract eindigt. Als ik het hier bovendien te bont maak en het land word uitgezet, staan ze ervoor in mijn vliegticket te betalen.
Woaw! Het lijkt bijna alsof ze me adopteren!
Visums: ik kom in aanmerking voor een ordinair werkvisum. Mijn diploma is hierbij irrelevant, werkervaring telt gelukkig wel. Na twee jaar kan ik beginnen met een residentie-aanvraag, MAAR! Dan moet ik wel twee jaar bij dit bedrijf blijven. Anders verlies ik mijn visum en moet ik het land meteen verlaten.
Hoewel een job als diëtiste me ogenblikkelijke residentie zou verlenen ben ik niet warm te krijgen voor daarin een voltijdse job te zoeken, laat staan mijn diploma vertaald te krijgen. Het is een optie tot ik 35 jaar ben, een goede plan B dus.
Mijn eigen vriendin
Met alle pro's en contra's in gedachten kom ik er niet meteen aan uit. Beide opties zijn zo interessant! Ik herinner me wat Julie (Quebec, Canada) vorig jaar tegen me zei. In Noorwegen zat mijn hoofd bomvol met twijfels over België te verlaten. Julie gaf me een tip voor dit soort situaties: "Wat zou je een vriendin in deze situatie aanraden?".Spontaan kwam er maar één gedachte in me op:
Er zijn veel boten maar maar één job met sponsoring.
Ik grijns om de eenvoud van mijn besluit.
Doen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten