A day in the life: Maandag

Maandag - 14/11/16

Ontwaken

Ik open een oog maar houd het ander nog stevig dicht geknepen. Het is al vrij klaar buiten.

Ik haal mijn telefoon uit het bakje in de schuifdeur. Daar is hij binnen handbereik, steeds op dezelfde plaats en toch uit het zicht. 6u30.
Ik verbaas mezelf! Het was een lang weekend in het restaurant met de Maori-ceremonie. Als kers op de taart waren al die lieve oudjes op zondagochtend terug voor een ontbijtbuffet en opende Nikki aansluitend het restaurant.
Ik heb het wel verdiend van wat uit te slapen en draai me nog eens om.
Wat zei Leon gisteren ook weer? 8u ongeveer?

Ontbijt

"Wat zijn jouw plannen voor vandaag?" Vraagt Jo (Kopenhagen, DK) terwijl ze kaneel over haar pruttelende havermout strooit. We staan in een diep uitgesneden baai geparkeerd in Waimamaku. De baai doet een beetje aan een fjord denken en maakt een bocht waardoor we net geen uitzicht hebben op de zee.
"Met jullie optrekken als dat goed is?"
De  vorige avond had ik bij drie andere auto's aangeklopt om samen rond een kampvuur te verzamelen. Toen kwam ter sprake dat enkele vandaag een wandeling hadden gepland.
"Leuk! We gaan waarschijnlijk naar het bos aangezien het nog hoogtij is."
Mijn blik dwaalt af naar het begin van het pad even verderop. Leon (Beieren, DE) zit er op zijn hurken af te wassen. Enkele bandsporen verdwijnen naast hem in het water.
Het zou een 10 km lang pad zijn langs de westkust maar sommige delen zijn enkel toegankelijk tijdens laag tij. Ik mijmer wat over de duur van hoogtij en hoelang het pad nog onder water zou staan.
"Is daar ook een wandelroute?" vraag ik, om terug te komen op ons bezoek aan het bos.
"Ik denk het wel, we kunnen naar daar rijden en dan zien wat we doen."
"Prima!"

"Is dat een auto?" Jo kijkt op.
"Het klinkt wel als een auto ..."
Een witte Jeep parkeert zich wat verderop naast mijn auto.
"Ik hoop dat het geen 'Ranger' is." zegt ze en krimpt een beetje in elkaar terwijl ze naar haar vuur staart.
"Ach, het open-vuur seizoen is nog open. Bovendien zijn gasvuurtjes daarna ook nog oke, ik heb een e-mail in mijn gsm van de RFA die dat beweert, ik wil het je wel eens doorsturen zodat je het achter de hand hebt."
"Ja graag!" Zegt Jo terwijl ze een lepel pindakaas door de havermout roert. Ze draait zich om.
"Oskar! Het ontbijt is klaar! En zou je niet beter een broek aandoen?!"
Hoewel Oskar (Amsterdam, NL) al heel ijverig hun auto aan het uitkuisen is was hij er blijkbaar nog niet aan toe gekomen iets over zijn boxershort te trekken.

De man uit de Jeep loopt ons voorbij in een wetsuit met een surfbord onder zijn linker arm en een klein hondje onder de andere. Hij wenst ons een fijne dag toe en ik vraag of het hondje mee het water op gaat.
"Nee die bind ik vast op de kust, maar hij gaat wel mee op het surfbord tot daar!"
Hij wandelt het water in en parkeert het hondje op zijn surfbord terwijl hij zelf ernaast door het water waadt. Dat hebben ze precies nog gedaan, er is niks aan de lichaamstaal van het hondje dat enthousiasme of angst uitstraalt. Grappig.

Waipoua

Oskar parkeert zich naast een picnic-plaats en ik snel me naar het toilet.
Even verderop verdwijnt een paadje in de jungle naar wat blijkbaar de grootste Kauri boom in NZ is!
Tane Mahuta is wel 51m hoog, heeft een omtrek van 14m en wordt geschat op 2000 jaar oud.
Op het platform voor de boom staat een Maori dame vol enthousiasme vragen te beantwoorden. Ze reikt ons een verrekijker aan om de kruim van Tane beter te kunnen bestuderen.
"Hoe wordt de hoogte van de boom bepaald?" Wilt Jo weten.
Aangezien er sinds 7 jaar een ziekte in NZ de kauri-bomen aantast mag Tane noch zijn oppervlakkige wortels worden aangeraakt.

De vrouw legt enkele wetenschappelijke procedures uit zoals berekeningen op basis van foto's van het  bos, oude doorsnede metingen waarbij een deel wordt verwijderd uit de stam enz.

De huidige kennis wordt voornamelijk bepaald aan de hand van oudere data. Aangezien de boom slechts 6mm /jaar groeit blijft die vrij accuraat. 
We praten wel een half uur met de vrouw die op elke vraag een uitgebreid antwoord klaar heeft. Ze raadt ons een wandelroute wat verderop aan. De route brengt ons over 5 km door het kauri-bos naar de 7de grootste kauri-boom in NZ. Hoewel kleiner dan Tane wordt deze boom wel op hogere leeftijd geschat.

Piraten

Onderweg vertel ik Leon over de Rosellas die op mijn dak zaten.
“Pirates?!” (Piraten) zegt hij.
“Nee!" Ik schiet in de lach bij het idee dat er piraten op mijn dak zouden klimmen. "Parrots!” (Papegaaien)
“Dat leeft hier toch niet?! Ziet gij die hier dan?!”
“Oh ja zo vaak!”
Leon staart me vol ongeloof aan.

Na een anderhalf uur wandelen en mijmeren ploffen we ons neer op de parking voor onze lunch.

"Iemand een kiwi?" Ik leg mijn zak kiwi's van de afgelopen groentenmarkt in het midden.

We overlopen onze plannen voor de rest van de dag.
Leon wilt na het eten meteen naar Dargaville vertrekken om in de bib zijn belastingsnummer aan te vragen. Jo en Oskar zijn vooral mentaal moe na twee sociale weken en willen ten zuiden van Dargaville een camping opzoeken om uit te rusten.

En ik? Ik weet het nog niet, hier misschien wat rondhangen of terug naar het Oosten rijden.

In ieder geval wil ik niet verder wegrijden van Kerikeri.

Bovendien wil ik morgen douchen en mijn was doen in een dorpje waar ik een waserette zag.

Eerst wrijven

We nemen afscheid en ik open een navigatie-app op mijn GSM. 

Geen bereik, ik ben niet verbaasd in deze regio.

Het Waipoua-bos waarin ik me bevind heeft nog een uitkijkpunt over het bos en iets dat een natuurlijke zwemput zou moeten voorstellen naast een picnic-plaats.

In een kauri-hars-winkeltje wijst de verkoopster me een bak vol ruwe hars-stenen aan. "Ze ruiken allemaal anders, maar je moet er eerst over wrijven!" Spoort ze me aan terwijl ze haar gouden brilletje terug op haar neus schuift. Het witte poeder dat op mijn hand achter blijft heeft een warme geur die aan citrus doet denken. Boeiend! 

Ik stap terug in de auto, mijn ogen beginnen een beetje moe te worden. Ik wil eigenlijk een rustig plekje in de schaduw opzoeken om wat te lezen.

Ik rijd dezelfde route terug door het bos. De weg kronkelt door het bos en versmalt op een gegeven moment tot een enkel rijvak. Links en rechts van de versmalling rijzen twee statige kauri bomen op. Het lijkt bijna als een poort, wat mooi! 

Eigenlijk is de hele route doorheen het bos een plaatje, Kauri-bomen worden afgewisseld door allerlei soorten varens en palmbomen. Het is hier zo tropisch en toch heel anders dan de Maleisische jungle.

Na twintig minuten bereik ik de andere kant van het bos en parkeer ik me even langs de kant van de weg.

Ik zet de mobiele data van mijn gsm aan indien hij in een dorpje dat ik onderweg passeer connectie kan maken.

Geen bereik

Wat verder naar het oosten vind ik een T-splitsing. Aangezien ik om van het landschap te genieten via een omweg terugreed moet ik toch even de kaart bekijken. 

Mijn GSM geeft een resem meldingen weer, iemand was hier eens enkele dagen buiten bereik.

Het eerste bericht is van Peter van de Kajakclub, het maakt meteen duidelijk waar waarschijnlijk de rest van de commotie om gaat; een stevige aardbeving in NZ.

Ik kijk naar het tijdstip van het bericht. Al flink wat uren zijn gepasseerd sinds Peters bericht. Ik zoek tussen alle meldingen naar mamas bericht om haar als eerste gerust te stellen.

Uiteraard heb ik opnieuw geen mobiel bereik. Ik bevind me in het midden van een vallei omringd door statige woeste bergen. Ik heb zeker een half uur op de onverharde weg achter me gereden en het zal nog wel even duren voordat ik opnieuw een dorpje bereik. 

Ik zet de navigatie aan en baan me een weg naar Kaikohe waar ik een roze telefooncel van Spark vind. 

(De roze spark-telefooncelen voorzien dagelijks gratis 1GB wifi, ook voor niet leden en zelfs computers!)

Ik breng iedereen op de hoogte dat ik veilig ben en ver weg was van de aardbeving.

Sean en Issy zaten er echter wel middenin maar zijn gelukkig ongedeerd.

Nikki belt me op om te vragen  of ik haar kristallen bordjes ergens heb gezien omdat ze vermoed dat een klant ze heeft meegenomen.

Na haar telefoontje rijd ik naar the warehouse op zoek naar een grote fles water zodat ik wat langer voorzien kan zijn wanneer ik die opvul. Bij de kassa ligt een afgeprijsde bananencake, heerlijk!
"Mag ik deze meenemen?" Vraag ik aan de dame achter de kassa.
"Ja graag, ik zit me er al de hele dag op te verlekkeren!"
We maken nog enkele grapjes over de bananencake, wat een grappige madam zeg!

Luci Liu

Ik zoek een camping op omdat de wijk me niet de veiligste lijkt om de nacht door te brengen. 

Ik vind een oude melkboerderij die nog aan het begin van zijn renovaties staat. De faciliteiten zijn beperkt tot toiletten en enkele wasbakken.
Een hond die aan een border-collie doet denken maar met een roest-bruine kleur rent me tegemoet.

De eigenares wandelt met me mee terwijl ze me de indeling van de camping uitlegt. Ze brengt me naar een kleiner deel van de camping naast de toiletten waar ze enkele andere meisjes had laten plaatsnemen, tenzij ik liever het gezelschap van de jongens opzocht? Die zaten voornamelijk op de grotere weide.

"Nee, prima, danku, ik wil vanavond gewoon rustig in mijn boek lezen."

Ze toont me een oude schuur waarin enkele zetels staan en waar tevens  elektriciteit is aangesloten voor verlichting en het opladen van GSMs en dergelijke, perfect!

"Luci Liu, kom!" Roept ze naar de hond. Wanneer we terug aankomen bij mijn auto vraagt ze $8 (5 euro) wat veel minder is dan ik doorgaans aan een camping uitgeef.
Ik parkeer me naast een heuvel die me wat beschermt van de wind en klim in het achterste gedeelte van de auto.
Na de zetels naar omlaag te hebben geklapt rol ik de matras uit die tegen de rugleuning van deze zetels leunt. De spullen achterin de koffer schuif ik naar een kant van het bed.
Eigenlijk is het helemaal niet veel; een doos met kleren, een emmertje met vuile vaat en mijn trekzak waarin ik alles stopte dat ik wel wil houden maar zelden gebruik (muggennet, medicatie e.d.).
Ook een te grote groene emmer die eigenlijk meer is dan ik nodig heb. Momenteel zit mijn voedselvoorraad erin opgeborgen maar dat kan zeker worden geoptimaliseerd!
Na een bezoekje aan het toilet en mijn tanden te poetsen open ik het dakraam dat het latste daglicht op mijn boek schijnt.

Ik geniet van de vlotte schrijfstijl en gewoon over iemands dagelijkse doen en laten te lezen. Eens een week neerpennen wat ik doe,  zou dat geen gedacht zijn? ...